Burgerlijk, maar oooh zo handig!

Ik heb de afgelopen jaren regelmatig meewarig omgekeken naar die moedertjes die met een fietskarretje rondreden. Ik vond het een vreselijk truttig gezicht!
Overigens zat daar uiteraard ook een vleugje "kift" bij, want IK zat voorlopig nog lang niet met twee kids op de fiets...
Nu Roos zich ineens - overigens zeer prettig! - heeft geïnstalleerd in ons gezinnetje, moet ik mij plotsklaps óók met twee koterjes op twee wielen door het verkeer gaan begeven.
Aangezien ik nogal een brokkenpiloot ben (beetje slingeren, tegen stoeprandjes schuren, rijdend mijn jas dichtmaken) is het nog een wonder dat ik met Bo nooit een rotsmak gemaakt heb. Regelmatig heb ik gedacht: "Oeps, dat ging maar net goed!"
Ik zag dus eigenlijk heeeel erg op tegen fietsen met Bo (12 kg) PLUS Roos (9 kg).
Op de peuterspeelzaal sprak ik een moeder die het wél kan. Ze vertelde dat het echter best wel een lastig klusje was.
Vanmorgen zag ik haar vol bewondering weer wegrijden. Ik bleef even staan om het "lastige klusje" nader te aanschouwen. Even de kunst afkijken...
Maar wat ik zag deed mijn bloed stollen! Halsbrekende toeren moesten worden uitgehaald om beide kids op die fiets te hijsen! "Dit gaat mij écht nooit lukken zonder botbreuken!" was mijn eerste gedachte.
Vanmiddag stonden we bij de HEMA; fietskar in de aanbieding! Meteen aangeschaft en daarna uiteraard een proefritje gemaakt. Tja, je bent een praktische mama of je bent het niet...
De eerste tien minuten hebben de dames allebei met hun handjes hun hoedje (dus hoofd) vastgehouden.
Lichtelijk verschrikte snoetjes maakten het beeld werkelijk hilarisch; alsof ze in de achtbaan zaten! Het was een prachtig lachwekkend gezicht. Ik hield het bijna niet droog.
Na een half uurtje zaten de meisjes gelukkig al een stuk minder gespannen in hun zeteltjes. Roos lekker brabbelend en Bo had weer oog voor alles wat voorbijkwam; "KIJK, een trein!"
Wij zijn alledrie helemaal klaar voor een veilige zomer!

9 mei: Bo DRIE jaar!

Een bijzondere dag... de derde verjaardag van Bo en pas de tweede verjaadag die wij samen mogen vieren. Voor onwetenden onder jullie een korte uitleg.
Bo is geboren in China. Daar heeft ze de eerste 16 maanden van haar leven doorgebracht in een kindertehuis. Wil je meer hierover lezen, bijvoorbeeld ons reisverslag; kijk op www.3huis.tk.
Bo's eerste verjaardag was dus in China. En wij wisten nog niks van haar bestaan; raar idee blijft het toch.

Nu Bo oud genoeg is om het fenomeen JARIG een beetje te gaan begrijpen hebben we er een "echt" kinderfeestje van gemaakt. Nog geen spelletjes ofzo, gewoon een pannenkoekenfeest voor 12 kindjes. Ray had 's morgens een stuk of 60 pannenkoeken gebakken (later bleek dat eigenlijk nog te weinig ivm hongerige mee-etende ouders). Kleurplaten en knutselspullen erbij en KLAAR! Dankzij het prachtige weer werd het nog mooier dan verwacht. De kotertjes konden heerlijk in de tuin ravotten en de papas en mamas zaten heerlijk te genieten in de zon of schaduw.
Roos heeft zich voorbeeldig gedragen. Die vond het werkelijk beregezellig! Zelfs in de box hadden we geen kind aan haar. Natuurlijk liepen wij zelf heen en weer te rennen om iedereen van natjes en droogjes te voorzien en op een gegeven moment dacht ik: "Oh ja Roos is er ook nog..." Eén snelle - beschaamde - blik in de box toonde mij een breed lachende Roos, die vrolijk met haar speeltjes lag te meppen.
Wat een KADOOTJE is het toch!
Ze is pas drie maanden bij ons maar ze is al helemaal "ingeburgerd" als ons eigen kind! Over Roos later misschien meer... want dit was DE dag van Bo!!!
Na eventjes wennen (Bo houdt niet zo van drukte) vond ze het toch wel heel erg gezellig met al haar vriendjes en vriendinnetjes. Maar van de kadootjes moest ze nog steeds weinig hebben... voorlopig hoeven we ons niet te schamen voor een kind dat ongegeneerd kadootjes uit handen rukt. Maar het was soms toch wel een beetje genant als ze een pakje niet wilde aanpakken en wegdook achter mama.
Aan het eind van de dag liep ze met rode blossen uitgelaten door de kamer. Ze heeft écht veel plezier gehad op haar feestje, maar toen iedereen was vertrokken, was Bo toch ook wel weer erg blij! Een echt "feestbeest" zal het vast nooit worden.
Elk jaar willen we niet alleen de Nederlandse maar ook de Chinese vlag uithangen, uit respect voor haar biologische moeder.
Vorig jaar prima gelukt, maar dit jaar door alle drukte VERGETEN!
Sorry lieve mevrouw uit China! Je hebt een prachtig lief kind gebaard, en wij zijn je oneindig dankbaar dat we het mogen zien opgroeien als onze dochter.
Lofjoe lieve Bo!

Het mooiste moederdag-boeketje

Wat een heerlijk weertje, zeg! Vanmiddag met de meisjes even een blokje om.
Bo lekker lopend (is eigenlijk nog steeds belangrijk voor ontwikkeling van haar groffe motoriek) en Roos in de wagen. Ik hoopte dat ze zou insoezen, maar ze vond het ommetje wederom veeeeeel te leuk en prachtig om haar oogjes dicht te doen.
Lekker doorzettertje, hoor! En zooooo vrolijk; haar humeur is gewoon niet stuk te krijgen. Alleen als ze echt moe, hongerig of ziek is gaat ze huilen. Voor de rest zien we de hele dag een olijke glimlach op haar snoet! ECHT een kadootje, zo'n pretletter. Bo lijkt er zelfs ook vrolijker van te worden. Niet dat het een sjagrijn is/was, maar Bo neemt het leven gewoon wat serieuzer. Beetje gereserveerd tiepje en vooral niet denken dat ik iedereen zomaar leuk vind... (ofzo)
De laatste weken horen we haar vrolijke schaterlach en giecheltje echter steeds vaker. En als Roos dan gezellig meeschatert kan mijn dag helemaal niet meer stuk!
Wat een heerlijk gevoel krijg je daar als moeder van. Kriebels in mijn buik.

Vandaag weer zo'n moment, tijdens ons wandelingetje. Bo vind bloemetjes ineens erg interessant. Madeliefjes, paardebloemen, boterbloemen, etc. Als ze maar klein en kleurig zijn vind ze ze prachtig. Met haar oog voor detail ziet ze trouwens ook écht hoe verschillend die fragiele bloemetjes zijn.
Toen enkele weken geleden de eerste boven de grond kwamen, kwam ze regelmatig met een los madeliefje thuis. Zonder steeltje helaas, dus veel meer dan tussen een boek prakken kon je er niet mee...
Ik heb haar vandaag maar eens uitgelegd hoe ze het steeltje erbij moet plukken, zodat we ze thuis in een vaasje kunnen zetten. Dat was natuurlijk hoogst interessant; "Goed idee mama!" riep ze.
"Ga maar mooie bloemetjes plukken voor papa." zei ik.
"Neehee voor mama!" antwoordde ze stellig. (SMELT!!!)
Met een schattig (inmiddels halfslap) bosje bloemen in het handje, huppelde Bo vrolijk babbelend door het park. Links en rechts lentebloemen en op het paadje in het midden mijn kleine (grote) meisje met ravenzwart haar, dat een bosje bloemen voor haar mama heeft geplukt. Mijn "moedergeluk" was compleet.
Helaas had ik geen fototoestel bij me, want dit tafereeltje had ik graag vastgelegd. Maar het staat stevig in mijn geheugen gegrift, dus het is voor de eeuwigheid bewaard (zolang mijn hersens het blijven doen).
Van het prachtige trosje bloemen kon ik thuis nog wel een fotootje maken...
Mijn allereerste door mijn dochter zelfgeplukte bosje bloemen! Wat wil een moeder (zo vlak voor moederdag) nog meer?
Ik heb verder géén wensen voor mijn eerste moederdag met twee dochters (maar dat weet Ray natuurlijk lekker nog niet, HAHA).