Ruim 20 jaar oud is ze geworden. Als piepkleine kitten kwam ze bij ons wonen om mijn "eenzame" avonden te verzachten. Ray zat in dienst (inderdaad L A N G geleden) en we woonden net samen in Amsterdam. Winnie kwam uit een groot nest, en zat als een bang vogeltje in een kooitje verstopt. Toen ik haar oppakte was ze heel rustig en relaxed. "DIE WORDT HET!" riep Ray enthousiast, die als niet-kattenliefhebber allang blij was dat er een rustig poesje bij het nest zat.
De eerste jaren was het ons zorgenkindje. Een abonnement hadden we bij de dierenarts; nierproblemen en allergie. Jarenlang op dieetvoer dat je alleen bij de dierenarts kon kopen. Na verloop van tijd zijn we gestopt met het dure dieetvoer en stapten over op "seniorenvoer" uit de dierenwinkel. Prima keuze, want onze lieverd heeft het er nog jaaaarenlang op volgehouden.
Het is altijd onze sullige goedzak gebleven. Geen enkel krabje heeft ze uitgedeeld. Ook niet naar de meiden, die somt best irritant waren. Roos spande (natuurlijk) de kroon; staart trekken en oogjes prikken vond ze soms best grappig. Arme poes. Gelukkig waren de meiden meestal heel lief tegen haar.
De afgelopen jaren dachten we elke warme zomer; "Ze gaat de herfst niet halen." Maar poes Winnie bleef ons verbazen. Ze was nog lang niet klaar met leven. De laatste jaren takelde ze af; werd een beetje dement en morsig, zakte een beetje in, kreeg kromme pootjes en werd stram.
Maar ondanks de verminderde kwaliteit van leven wilde ze lekker bij ons blijven.
Vandaag moesten we haar laten inslapen... Het is mooi geweest, je was gewoon op. Hoewel we kunnen terugkijken op een prachtig kattenleven voelt het toch als "verraad". Na 20 jaar is het toch wel ECHT je "kind" geworden. Ik mocht haar vasthouden toen het einde kwam. Ze is echt heel rustig en vredig heengegaan (getver wat een CLICHÉ).
Lieve poes, dank voor alle mooie jaren; ik mis je nu al! Je bent er niet meer, maar in ons hart blijf je een beetje voortleven.
En gelukkig hebben we de foto's nog!
