Heel normaal toch? Neen hoor; het is wel eens anders geweest!
Na een simpele valpartij (niks ernstigs; kleine zus zou weer lachend opgestaan zijn) werd Bo behoorlijk onzeker, en besloot het fietsen te beperken tot veilige rondjes door de tuin. Dat leverde echter problemen op toen Roos steeds meer geïnteresseerd raakte in Bo's fiets en fanatieke pogingen deed om zelf ook een stukje rond te karren.
Uiteraard pikte grote zus dat niet, waardoor er lachwekkende doch gevaarlijke taferelen ontstonden. Mijn twee dames probeerden tegelijk (bijvoorbeeld bij elkaar op schoot) op de kleine fiets te zitten. Enig duw- en trekwerk was hierbij onvermijdelijk, en dat resulteerde regelmatig in blauwe plekken en andersoortige mishandelingen.
Wanneer Bo naar school was, werd haar fiets vliegensvlug door Roos in beslag genomen, die dagelijks minstens honderd rondjes door de tuin crosste. Temeer omdat zij totaal niet bang is om te vallen, kon Roos dus al snel beter fietsen dan Bo. Het werd tijd voor een tweede karretje, maar aangezien Bo waarschijnlijk over een jaar uit haar fietsje is gegroeid vonden we het een beetje te gortig om nog een nieuwe te kopen.
Via Marktplaats kochten we dus voor 15 eurootjes een mierzoet roze barreltje voor Roos. Het tweewielertje was al aardig "afgereden", maar wat wil je voor dat geld? Het fietsje is er niet minder schattig om, want Roos is er helemaal wild van! Ze noemt het liefkozend haar "BAABIETIETS" (Barbiefiets).
Toen Bo de prachtige "nieuwe" fiets van Roos zag, was haar eigen exemplaar (voor 90 euro splinternieuw aangeschaft!) natuurlijk uit de gratie, en heeft ze hem uit wroeging een tijdje lekker aan de wilgen gehangen.
Al mijn aansporingen om weer op de fiets te stappen ten spijt, bleef ze standvastig; haar fietsje bleef ruim een maand eenzaam in de garage staan.
Gelukkig kwam daar vorige week, tijdens onze vakantie op Terschelling, een einde aan.
Het is elke keer weer een feest om op dit "tweede thuislandje" te vertoeven. Ooit hadden we de illusie dat we er nog wel eens zouden gaan wonen, maar helaas lag het tot nu toe niet in ons vermogen om de overstap te kunnen maken.
Het afgelopen jaar is het economische klimaat er niet beter op geworden, dus we blijven hopen op een (hoofd)prijsje in de loterij. Wie weet?
Maar ik dwaal af; het ging over die fietsende meiden van me!
Op Terschelling rijden dus heel veel huurfietsen rond, en daar zitten hele leuke exemplaren tussen. Zo bestaat er een soort ouder-en-kind-tandem, waarbij de voorste plek voor het kind is. Het stuur wordt vanuit de achterste plek bediend en ze zijn meestal uitgevoerd in vrolijke kleurtjes; een echte eyecatcher!
Toen Bo deze bijzondere tandems in het vizier kreeg, was ze verkocht! Dát wilde zij ook wel, samen met papa om precies te zijn!
We zagen echter meteen dat Bo nog iets te klein was voor deze fiets. Maar volgend jaar zou het toch wel moeten passen? We hopen het van harte, want uiteraard hebben we aan Bo beloofd dat ze de volgende keer op Terschelling op zo'n stoere fiets mag rijden.
"Maar dan moet je thuis wel weer gaan fietsen, want je moet goed oefenen om op deze fiets te kunnen rijden!", hebben we daar heel tactisch aan toegevoegd. Eenmaal thuis stortte Bo zich vol overgave op haar eigen fiets. De meiden rijden nu weer gezellig samen door de buurt; het ziet er heel pittig uit.
Terwijl Bo fietst alsof haar leven ervan afhangt, heeft Roos zoals altijd dikke pret.
En nu maar hopen dat Bo voldoende gegroeid is, als we weer naar Terschelling gaan...
