Sneeuwpopjes

Gisteravond laat beloofden kleine witte dwarreltjes ons een witte wereld en vanmorgen bleek dat ze niets teveel hadden beloofd.
Toen we de gordijnen verwachtingsvol opentrokken, zagen we een prachtige witte sneeuwdeken over de wereld liggen.
Een sneeuwpop moest er gemaakt worden, en een beetje snel! Dat was althans wat Bo vanaf het ontbijt bleef roepen.
Helaas viel er eerst nog een klein REGENbuitje (gromgrom), waardoor de witte deken een tikje sappig werd. Maar gelukkig was de sneeuwlaag dik genoeg om weerstand te bieden tegen die narigheid. Rond een uur of 11 konden we eindelijk naar buiten om een poging te doen een mooie pop te bouwen.
Vol overgave gingen we met z'n viertjes aan de slag.
Zo stoer als Roos altijd is, wordt ze van koude toch wat minder bikkelig. Haar wantjes gingen steeds uit en om de haverklap stond ze te piepen dat ze "kouwe vingetjes" kreeg. We hebben in een halfuurtje tijd zeker tien keer opnieuw haar wantjes moeten aantrekken.
Bo, die dus meestal een stuk pieperiger is, had daarentegen weinig last van de koude. Vorig jaar op vakantie in Ovifat - 1 meter sneeuw in de achtertuin! - was Bo al degene die ons verbaasde door het langst van iedereen in de sneeuw te spelen.
Ze was werkelijk niet het huis in te slepen. Mijn "sneeuwtijger" noemde ik haar!
Roos stond toen tot haar liezen in de sneeuw en het enige dat ze deed was huilen; tranen met tuiten! Die houdt toch meer van een Mediterraan klimaat, ben ik bang.
Vandaag bleek dus dat onze dametjes hun persoonlijke mening over sneeuw het afgelopen jaar niet hebben bijgesteld... alhoewel...
Na een halfuurtje rollen, schuiven, schrapen, scheppen en piepen was onze allereerste op-Nederlandse-bodem-gemaakte-familie-sneeuwpop een feit!
En toen gebeurde er iets grappigs! Vanaf het moment dat onze sneeuwpop getooid was met een neus, ogen, muts en shawl, vond Bo hem zomaar "een beetje eng" geworden.
En Roos... die vond die ijskoude man ineens heeeeel erg lief!

sneeuwpret???

Men neme...

... een grote stompkaars, een nieuwsgierige peuter, een betweterige kleuter en een toefje nepsneeuw.

Laat de kaars een uurtje branden zodat er een reservoirtje vloeibaar kaarsvet onststaat. Blaas de kaars vervolgens uit, zet hem op een laag tafeltje, en zorg ervoor dat de toef nepsneeuw binnen handbereik van de peuter ligt.
Loop meteen weg en laat de kleuter ook in de buurt komen.
Kijk 30 seconden de andere kant op (bijvoorbeeld tijdens het roeren in een pan).
Wacht tot de peuter "is heeeeet!" roept, en bekijk het resultaat:
- een mooie streep kaarsvet op de rug van de kleuter;
- kaarsvet op het voorhoofd en wang van de peuter;
- compositie van kaarsvet op shirt van peuter;
- kaarsvet in het haar van zowel kleuter (achterkant) als peuter (voorkant);
- grote ronde toeven kaarsvet op de bank;
- kaarsvetklodders op bijna alle losse kussens;
- kaarsvet op de loveseat;
- kaarsvet in het hoogpolige kleed;
- met kaarsvet doordrenkte toef nepsneeuw.
Tel eerst tot 10 om te voorkomen dat u een moord begaat.
Neem vervolgens alle schade nogmaals in u op en bedenk:
"Wat is hier gebeurd???"
Na enig speurwerk (waarbij bovenstaande constateringen stapsgewijs werden ontdekt) kan men tot de conclusie komen, dat:
- de peuter de toef nepsneeuw in de kaarsvet heeft gedoopt;
- de peuter vervolgens met de toef is gaan rondzwaaien, waarbij de kleuter het kaarsvet op haar rug kreeg;
- de bank, kussens, etc tegelijkertijd zijn ondergespetterd met kaarsvet;
- de kleuter een onhandige poging heeft gedaan om de toef nepsneeuw uit peuters handen te grissen;
- de bank, kussens, etc tegelijkertijd wederom zijn ondergespetterd met kaarsvet;
- tijdens de worsteling de toef tegen voorhoofd van peuter is geduwd;
- peuter de temperatuur van het kaarsvet op voorhoofd onaangenaam hoog vond.
Na het trekken van deze conclusies komt u tot het inzicht dat:
- het te laat is om nog vreselijk boos te worden op peuter en kleuter;
- u met veel pijn en moeite aan de slag moet om het kaarsvet te verwijderen;
- niet alle kaarsvet verwijderd kan worden;
- u geen uitgeblazen kaars op een laag tafeltje mag zetten;
- het bankstel waarschijnlijk eerder vervangen moet worden dan gepland;
- het hebben van kinderen ook minder leuke kanten heeft...

Eindelijk FF CHILLEN

Voor veel (ik denk voor bijna alle) kindjes is het heel normaal; lekker lui op de bank liggen. Volledige overgave aan de elementen. Helemaal ontspannen als een "zak aardappelen" op je rug (voor zover een zak aardappelen een rug heeft) naar de TV kijken.
Dit is voor Bo helaas een zeldzaamheid. Als een soort prooidier dat elk moment besprongen kan worden, blijft ze altijd wat "restspanning" in haar lijfje houden. Gelukkig heeft ze daar in haar veilige bedje geen last van, maar op plekken waar normaal niet geslapen wordt wil ze altijd controle blijven houden en zal zichzelf bijna nooit toestaan om weg te zakken in ontspannenheid.
Dit was voor ons oa aanleiding om met Bo Sherborne-therapie te gaan doen.
Ik kan er een heel lang verhaal van maken, maar zal het in enkele zinnen proberen te omschrijven.
Kinderen die in hun eerste levensfase geen tot weinig liefdevolle aandacht hebben gekregen, hebben onvoldoende basisvertrouwen opgebouwd. Hierdoor kunnen zij slecht in hun vel zitten (niet "wonen" in hun lijf), waardoor ze moeite hebben om zich te verhouden tot de ruimte en de mensen om zich heen. Het alsnog aanbieden van gerichte lijf-spelletjes en oefeningen, waarbij sensitief gereageerd wordt op de lichaamstaal van het kind, kan helend en helpend werken.
Na veel positieve verhalen over deze therapie besloten we om het eens met Bo te proberen. In de veilige thuissituate, begeleid door iemand die ze al kende van de VIB. Het was best een beetje spannend, ook voor ons. Want al lees je er vooraf veel over, het blijft afwachten hoe je zoiets zelf ervaart, en vooral hoe Bo het zou vinden.
Het werd een hele leuke middag. We hebben veel gelachen en heel ontspannen gespeeld. Bo vond het natuurlijk prachtig, want: Bo was de baas in het spel! Na slechts één sessie zien we al kleine veranderingen; zoals het chillen op de bank!
Na afloop van de sessie gingen we lekker bij opa en oma eten. Bo rende stralend naar binnen en vloog oma enthousiast om haar nek! Ook zoiets wat voor veel kindjes gelukkig heel normaal is, maar voor Bo (en oma) ECHT een nieuw fenomeen. Wat moet dit een bevrijding zijn voor dat kleine lieve prooidiertje van ons.
Drie hoeraatjes voor Veronica Sherborne!

FEEST

Ik val meteen met de deur in huis met het prachtige nieuws dat "onze" Roos nu eindelijk ook echt "van ons" is. Sinds enkele dagen mag ze ook officieel onze achternaam dragen. Met andere woorden; de adoptie is ROND! Dat heeft, aangezien het een Nederlandse adoptie betreft, behoorlijk wat voeten in de aarde gehad. En dan mogen wij nog van geluk spreken, want er zijn géén omstandigheden geweest waardoor er extra oponthoud is ontstaan. Het was, zoals onze raadsmedewerkster zei, juridisch gezien een "model-adoptie".
Op 8 februari 2008 hebben we Roos in onze armen en harten gesloten en nu, twee jaar en 9 maanden later, is dat wettelijk bezegeld. Het voelt als een soort huwelijk.
Hoewel we natuurlijk gaandeweg steeds zekerder van onze zaak werden, is het best een opluchting. Kortom; het is FEEST bij ons. We zijn dankbaar dat wij ook deze lekkere schat onze dochter mogen noemen.

Lekker TIETSEN!

Zoals het "echte Hollandse meiden" past, houden mijn grietjes van fietsen!
Heel normaal toch? Neen hoor; het is wel eens anders geweest!
Na een simpele valpartij (niks ernstigs; kleine zus zou weer lachend opgestaan zijn) werd Bo behoorlijk onzeker, en besloot het fietsen te beperken tot veilige rondjes door de tuin. Dat leverde echter problemen op toen Roos steeds meer geïnteresseerd raakte in Bo's fiets en fanatieke pogingen deed om zelf ook een stukje rond te karren.
Uiteraard pikte grote zus dat niet, waardoor er lachwekkende doch gevaarlijke taferelen ontstonden. Mijn twee dames probeerden tegelijk (bijvoorbeeld bij elkaar op schoot) op de kleine fiets te zitten. Enig duw- en trekwerk was hierbij onvermijdelijk, en dat resulteerde regelmatig in blauwe plekken en andersoortige mishandelingen.
Wanneer Bo naar school was, werd haar fiets vliegensvlug door Roos in beslag genomen, die dagelijks minstens honderd rondjes door de tuin crosste. Temeer omdat zij totaal niet bang is om te vallen, kon Roos dus al snel beter fietsen dan Bo. Het werd tijd voor een tweede karretje, maar aangezien Bo waarschijnlijk over een jaar uit haar fietsje is gegroeid vonden we het een beetje te gortig om nog een nieuwe te kopen.
Via Marktplaats kochten we dus voor 15 eurootjes een mierzoet roze barreltje voor Roos. Het tweewielertje was al aardig "afgereden", maar wat wil je voor dat geld? Het fietsje is er niet minder schattig om, want Roos is er helemaal wild van! Ze noemt het liefkozend haar "BAABIETIETS" (Barbiefiets).
Toen Bo de prachtige "nieuwe" fiets van Roos zag, was haar eigen exemplaar (voor 90 euro splinternieuw aangeschaft!) natuurlijk uit de gratie, en heeft ze hem uit wroeging een tijdje lekker aan de wilgen gehangen.
Al mijn aansporingen om weer op de fiets te stappen ten spijt, bleef ze standvastig; haar fietsje bleef ruim een maand eenzaam in de garage staan.
Gelukkig kwam daar vorige week, tijdens onze vakantie op Terschelling, een einde aan.
Het is elke keer weer een feest om op dit "tweede thuislandje" te vertoeven. Ooit hadden we de illusie dat we er nog wel eens zouden gaan wonen, maar helaas lag het tot nu toe niet in ons vermogen om de overstap te kunnen maken.
Het afgelopen jaar is het economische klimaat er niet beter op geworden, dus we blijven hopen op een (hoofd)prijsje in de loterij. Wie weet?
Maar ik dwaal af; het ging over die fietsende meiden van me!
Op Terschelling rijden dus heel veel huurfietsen rond, en daar zitten hele leuke exemplaren tussen. Zo bestaat er een soort ouder-en-kind-tandem, waarbij de voorste plek voor het kind is. Het stuur wordt vanuit de achterste plek bediend en ze zijn meestal uitgevoerd in vrolijke kleurtjes; een echte eyecatcher!
Toen Bo deze bijzondere tandems in het vizier kreeg, was ze verkocht! Dát wilde zij ook wel, samen met papa om precies te zijn!
We zagen echter meteen dat Bo nog iets te klein was voor deze fiets. Maar volgend jaar zou het toch wel moeten passen? We hopen het van harte, want uiteraard hebben we aan Bo beloofd dat ze de volgende keer op Terschelling op zo'n stoere fiets mag rijden.
"Maar dan moet je thuis wel weer gaan fietsen, want je moet goed oefenen om op deze fiets te kunnen rijden!", hebben we daar heel tactisch aan toegevoegd. Eenmaal thuis stortte Bo zich vol overgave op haar eigen fiets. De meiden rijden nu weer gezellig samen door de buurt; het ziet er heel pittig uit.
Terwijl Bo fietst alsof haar leven ervan afhangt, heeft Roos zoals altijd dikke pret.
En nu maar hopen dat Bo voldoende gegroeid is, als we weer naar Terschelling gaan...

Naar het theater

Vorig weekend hadden Bo en Qi-Yan zomaar een échte DATE; ze mochten samen naar de theatervoorstelling van Kikker en zijn vriendjes!
Er gingen weliswaar ook een mama en een papa mee, maar dat was bijzaak.
Ze vonden het best wel spannend, die twee kanjers. Bo wilde natuurlijk haar mooiste rok aan en liep vervolgens de hele dag al met rode blossen rondjes te draaien. Eenmaal in de, ietwat donkere, theaterzaal nam de spanning met de minuut toe. Ik heb zelden twee Chineesjes zo zien draaikonten als de laatste minuten voor de voorstelling. Op de stoel of toch eraf? Op je billen, op je knieën of gewoon achterstevoren zitten? Kunnen we misschien ook van plaats ruilen? Lui achterover of op het puntje van je stoel? Alle mogelijkheden werden uitgeprobeerd.

En toen begon het! WOW wat waren ze onder de indruk. Het was een vrolijke voorstelling, met ook best spannende stukjes erin.

Bijna aan het eind - de aandacht begon sowieso al iets te verslappen - kwam kikker in een storm met onweer terecht. Toen werd het wel erg spannend, dus Bo kondigde met een piepstemmetje aan dat Kikker nu wel "UIT "mocht...
Tien minuten later kreeg ze haar zin; einde voorstelling.
Onze kleine spruitjes applaudiseerden fanatiek mee. Wat worden ze toch groot!
Eenmaal thuis werden meneertje en mevrouwtje verwend met patatjes met vissticks! En zoals dat bij een echte DATE hoort, mochten ze samen heel romatisch aan een tafeltje zitten.
Dolle pret en apetrots natuurlijk (zowel zij als wij)!

Weer een mijlpaal

Gisteren mocht Bo naar haar allereerste échte kinderfeestje!
Niet zo eentje waarbij de mama's en papa's ook zijn uitgenodigd, want die hebben we al vaak genoeg meegemaakt. Neen, het was een echt partijtje waar alleen genodigde kinderen van harte welkom waren!
Toen Bo pas drie weken op school zat kreeg ze zomaar een schattige roze uitnodiging in haar handen gedrukt. Het meisje dat haar uitnodigde heette Jade. Ik kende het meisje amper en Bo leek niet meteen over te lopen van enthousiasme... Maar ik vond het natuurlijk heel lief van zo'n grietje, dat ze Bo - die volgens mij in de klas vooral met zichzelf bezig is en nog niet erg sociaal is - had uitverkoren voor haar verjaardagsfeest! Wel even schrikken, want Bo was nog nooit "uitbesteed" bij "vreemden". De overgang van peuter naar schoolgaande kleuter wordt steeds duidelijker; zoiets hadden we nog niet eerder meegemaakt.
"Neem je prinsessenjurk mee?" stond er op het kaartje. Hm, die had Bo eigenlijk nog helemaal niet. Hoewel; die blauwe "Shanghai dress" uit China kan er ook wel mee door. Opgelost!
Nu was het zaak om Bo te gaan voorbereiden op het fenomeen "kinderfeestje", voor het gemak omgedoopt tot "prinsessenfeestje". Want het was natuurlijk wel heel raar dat Qi-Yan niet mocht meekomen! "Nee het is alleen voor prinsesjes, en daarom mag mama ook niet blijven!" De bedenkelijke blik in Bo's ogen deed het ergste vermoeden.
Na een prettig telefoongesprekje met de moeder van Jade bleek dat het een heel rustig feestje zou worden. Met vijf meisjes van 4 en 5 jaar oud zou ze leuke prinsessenspelletjes gaan doen, gewoon thuis dus geen gekkigheid. Precies HET feestje voor Bo. En Jade's moeder nodigde me uit om er gewoon eerst even bij te blijven om te zien hoe het zou gaan met Bo. Opgelucht begon ik aan de grote uitdaging om Bo warm te krijgen voor het prinsessenfeest. Zo gedoseerd mogelijk trachtte ik elke dag een kleine zinspeling op het naderende feest te maken, waarbij uiteraard de nadruk lag op het feit dat alleen echte prinsessen op het feest mochten komen. Het leek erop dat Bo steeds meer gevoel kreeg bij het gebeuren, maar spannend bleef het natuurlijk wel.
Gisteren was het zover. Lichtelijk gespannen reden we naar Jade's huis. Roos had ik voor het gemak even bij Eef gestald. Jeweetmaarnooit hoe paniekerig Bo wordt in zo'n vreemde situatie... Bij het huis aangekomen rende ze echter naar de voordeur en begon enthousiast op de bel te rammen. Enigszins verbaasd liep ik achter haar aan het huis binnen. De vader van de jarige begroette ons hartelijk en begon Bo's jas los te knopen. Met een vriendelijke glimlach liet Bo het gebeuren. Ik stond perplex! Geen spoortje van haar angst voor obekenden te bekennen! Op haar gemak nam ze de smaakvol ingerichte kamer in zich op en wandelde ontspannen naar binnen. Mama hobbelde er een beetje bedremmeld achteraan. Toen de mama´s vertrokken zag ik wat traantjes bij de andere prinsessen. "Gelukkig mag ik nog even blijven om Bo op haar gemak te stellen" dacht ik tevreden. Mijn gedachte werd echter meedogenloos de kop ingedrukt toen Bo mij totaal negeerde en nieuwsgierig haar plekje aan tafel opzocht, om vervolgens luidruchtig haar limonade naar binnen te slurpen. Terwijl de andere prinsessen hun tranen droogden begon Bo alvast tevreden aan haar spekjes te knagen. Ik zat er inmiddels behoorlijk overbodig bij, en vroeg me af wanneer ik zou opstappen. Die vraag werd sneller beantwoord dan je "prinses" kan zeggen. Voor ik het wist sprong Bo van haar stoel en ging recht voor me staan. Terwijl ze me uitdagend aankeek riep ze "Ga jij nou WEEEHEG!"
WOW wat een daadkracht! Ik stond wederom perplex! Met gemengde gevoelens nam ik snel afscheid. Aan de ene kant was ik apetrots op zoveel onafhankelijkheid! Aan de andere kant moet ik nog wel erg wennen aan het feit dat ze mij niet meer elke keer nodig heeft bij nieuwe situaties.
Mijn kleine bange vogeltje is een mooie trotse kraanvogel geworden!
(PS het was een topfeestje; helemaal zoals Bo het zelf ook zou hebben willen vieren)

Het is begonnen...

Bo zit koud ÉÉN week op de basisschool en er staan al jongens voor de deur om haar te roepen! Om precies te zijn VIER ochtendjes (school) en DRIE stuks (jongens).
Zelf vond ik het wel grappig (schattig) maar Ray keek heel erg bedenkelijk...
Één van de jochies was een hoogblond mannetje bij Bo uit de kleuterklas; Lars. Wij kennen zijn ouders via-via en hij zat ook bij Bo in de klas op de peuterspeelzaal.
Ze wonen bijna om de hoek en kennelijk had hij een paar vriendjes bereid gevonden om met hem mee te gaan naar Bo's huis. Ik stond nietsvermoedend in de keuken en keek toevallig naar buiten. En daar stonden ze; halsreikend gluurden ze over de haag en aan hun houding te zien "wilden ze wat van me". Ik keek ze vragend aan en ik zag aan hun mondjes dat ze "BOOOOO" riepen (ik kan niet liplezen, maar tis nogal een makkelijke mondbeweging). Roos stond naast me en ik liet haar op het aanrecht staan om naar de mannetjes te zwaaien. Altijd in voor wat vrolijkheid begon Roos enthousiast te wuiven.
Maar het was overduidelijk dat de mannen niet op deze kleine krullenkop stonden te wachten. Het boegeroep was niet van de lucht (of was het BO-geroep?). Gelukkig is Roos nog te klein om zich afgewezen te voelen, maar ik hoop vurig dat deze gebeurtenis niet "the story of her life" wordt...
Na enig aandringen kon ik Bo bij de televisie wegrukken. "Ach zwaai nou even naar Lars! Die wil je even zien! Of wil je soms ook lekker buiten spelen?" Uiteraard wist ik het antwoord al. Bo laat zich immers door geen tien paarden haar TV-uurtje afnemen (eigenlijk is het meestal anderhalf uurtje). Deze drie heren zouden met groter materieel moeten komen om Bo naar buiten te krijgen. Een mooie uitdaging voor hun toekomst, zou ik zeggen...
Enfin; na een paar haastige en ongeïnteresseerde handgebaartjes voor het raam spoedde Bo zich weer naar haar TV-poef. De jochies - duidelijk teleurgesteld - met lege blikken achterlatend. Ietwat beschaamd voor zulk "nuffig" gedrag van mijn oudste dochter haalde ik verontschuldigend mijn schouders op. Lars en kornuiten dropen af. Zulk een leed hebben die jonge kinderen soms al te incasseren. Welkom in de grote wereld, mannen! Ik vond jullie onvergetelijk (en Ray ook, dus wees gewaarschuwd)!

Turks fruit... OF hoe een mobieltje tot een verrassend inzicht leidde

Jawel, het mag in de krant; wij hebben de Zwarte Markt (het heet inmiddels al een eeuw "de Bazaar", maar wij zijn hardnekkig eigenwijs) weer herontdekt. Na jaren van verstoting, vond er vorig jaar weliswaar enige toenadering plaats na het openen van de Chinese supermarkt, maar dat beperkte zich dus wel tot Chinatown en geen stap verder. Verder hadden wij een pesthekel aan de ZM! Waarom? Omdat wij, als buurtbewoners inmiddels meer last dan lust van deze bezienswaardigheid hebben.
Toen het ooit begon als kleine vlooienmarkt kwam ik er vaak. Dat was in de prehistorie, want ik zat nog op school en volgens mij kende ik Ray toen nog niet eens. Met mijn vriendinnen - 12-16 jaar oud - struinde ik door de tweedehands rommeltjes op zoek naar leuke snuisterijtjes of kleding. Op dit moment nog moeilijk voor te stellen, maar ik zat een beetje in een "arto/punk/ska" periode, zodat bijvoorbeeld tweedehands skibroeken, overhemden (gestreept of geruit) en opa-bretels helemaal HIP waren. Ik ging zelfs in een witgestreepte pyamabroek naar school, met pannensponzen in mijn haar. Gaaaaaf niet?
Maar ik dwaal af...
De Zwarte Markt werd helaas steeds commerciëler en dat vond ik minder leuk. Toen Ray in beeld kwam, was de ZM snel uit zicht. Ray hield immers niet van "ouwe troep" en aan mijn "arto/punk/ska" periode kwam - geheel vrijwillig! - een eind.
Door het toenemen van de commercie nam ook de stroom belangstellenden toe. De ZM werd de Bazaar en de bezoekers overspoelden onze stad. Het begon echt een plaag te worden. Steeds meer overlast, vooral van files en vuil langs de aanvoerwegen; gekkenhuis!
Toen de gemeente in het weekend zelfs delen van de openbare weg afsloot ten gunste van de ZM, werd het ons echt te gortig. Deze openbare wegen waren immers de aanvoerwegen voor onze woonwijk! Als de ZM er niet zou zijn, zouden wij in het weekend in 5 minuten op de snelweg zitten. Dat is nu (met omrijden) zeker 10 minuten en als je in een vergeetachtige bui de gewone route pakt ben je zeker een kwartier of langer kwijt!!! Ook voor iedereen die bij ons in het weekend op bezoek komt is het lastig. De gewone routeplanners houden géén rekening met de ZM. Onze visite loopt dus regelmatig vast op de afgesloten wegen, met alle irritaties van dien. Maar ik dwaal weer af...
Vorige week kreeg ik een "afgedankt" mobieltje van Eef. Het is een prachtding, maar zij wil weer iets mooiers (gadget-verslaafd) en dat vind ik dus helemaal NIET erg!
Haar (sorry MIJN) mobieltje, met 5 magapixel camera, is nog luxer dan die van Ray.
En eigenlijk ben ik het niet eens waard, want ik ben bijna nooit bereikbaar. Ik heb dat ding zelden aan staan en als hem nodig heb is de batterij leeg. Het zit gewoon nog niet in mijn systeem! Verder ga ik best met mijn tijd mee, al zeg ik het zelf, maar met mobieltjes loop ik hopeloos achter. Ray hoopt dat er, met dit benijdenswaardige exemplaar in mijn tas, een nieuw tijdperk wordt ingeluid. Ik hoop het ook van harte, maar ik beloof niks.
Enfin; ik was dus heel blij met mijn nieuwe krijgertje, maar dat ding moest nog wel even SIMLOCK-vrij worden gemaakt. De provider was niet erg meewerkend (allerlei paperassen nodig en dan duurde het weeeeken) en alle "bijna gratis" downloadable software werkte NIET voor deze luxe Samsung.
Rays inspanningen ten spijt, lukte het ons niet om het ding aan de praat te krijgen.
Er was echter een hele simpele oplossing; de Bazaar! SJIPS! Nou moesten we er toch aan geloven! Aangezien ik zelf weinig "verstand" van mobieltjes heb ("Mevrouwtje heeft u ook een PUK-code?" "Een WAAAAT!?") wilde ik dat Ray mee zou gaan om het even voor mij te "regelen". Na enig gestrubbel stapten we op de fiets. Met de twee meiden en de buggy probeerden we er wel wat van te maken.
Eenmaal binnen (in het gratis gedeelte natuurlijk!) hadden we in enkele minuten een "GSM-boertje" gevonden. Via internet tikte hij een code in en VOILA; mobieltje is SIMLOCK-vrij! Belachelijk gewoon! Ik ben er nu nog verontwaardigd over dat zoiets zo makkelijk "in het openbaar" kan worden gedaan, terwijl het eigenlijk illegaal is ivm gestolen telefoontjes. En ik ben eigenlijk ook verontwaardigd dat de "officiële" weg zo ingewikkeld is, waardoor je als "rechtgeaarde" wereldburger naar de zwarte handel grijpt!
Desalniettemin... ik mag niet klagen, want mijn luxe mobieltje draait als een zonnetje voor 7 eurootjes! Écht een aanrader, die Bazaar, HAHAHA!
Maar waar wilde ik met dit - veel te lange - verhaal eigenlijk naartoe?
We liepen dus nog even een rondje op de Bazaar. We waren er nu immers toch, en we werden met de minuut enthousiaster. Het is niet te geloven, maar we kregen er zelfs een warm vakantiegevoel van!
Prachtige exotische groenten en fruit, heerlijke delicatessen en lekkernijen voor een PRIKKIE! "We komen hier eigenlijk veel te weinig!" riepen we tegen elkaar. Met de buggy volgeladen met tasjes fruit, olijven, tomaten en TURKS FRUIT (en niet te vergeten ons eigen kleine Turks Fruitje) togen we weer naar de fietsen.
Onderweg liet ik de meiden (en mezelf) al even proeven van het Turkse fruit. Roos (hoekanhetookanders!) is er DOL op! Haar lippen wit van de poedersuiker, de roze, groene of gele gelei nog tussen haar tanden, riep ze steeds om nog een "tukkie tukfuit"! Man, wat kan die lekker zoet snaaien zeg! Heeft ze natuurlijk van haar moeder. Bo was trouwens meer "into" de knoflook-olijven... heeft ze van haar vader...
De zak met de zoete lekkernij heb ik thuis heel braaf in een potje gestopt, maar ik kan er helaas NIET van af blijven. Zo lekkerrrrrrrr! De bodem van de pot is helaas alweer in zicht; dan gaan we gewoon weer halen op de Bazaar!
En dát terwijl ik net 2 weken geleden begonnen ben met LIJNEN!
We mogen dus pas weer naar de Bazaar als er 5 kilo AF is (bij mama dan).
Roosje kan niet wachten, en ik ook niet...

Roos alweer TWEE jaar!

Tis zoooo'n lekker ding!
Een echte wildebras, maar ze kan ook zomaar ineens een écht dametje zijn.
Op haar verjaardag was het tropisch heet, dus ze mocht bijna de hele dag in haar blootje lopen. Een ware traktatie voor onze grobbebol!

Onze vakantie in Ommen was heerlijk!

Out-of-the-box thinking!

Mijn meiden; wat zijn het toch heerlijke slimme snoepjes. Ze schelen twee jaar in leeftijd, maar Bo is een stuk kleiner voor haar leeftijd dan Roos. Daardoor schelen ze slechts 2 schoenmaten, 15 cm in lengte en over de breedte zullen we het nu maar even niet hebben...
De zoete prinsessenslippertjes van Bo werden dus regelmatig door Roos ingepikt. Aangezien Roos wat dikkere voetjes heeft (hogere wreef zeggen wij heel diplomatiek), zitten de slippers bij Roos eigenlijk ook als gegoten. Bij de tenen wel wat meer ruimte, maar daar schijnt onze banjer geen enkele last van te hebben. Omdat Roos de slippertjes van Bo mateloos interessant vond, besloot ik voor haar toch ook maar een paar aan te schaffen (3,99 euro bij de supermarkt!). Toen ik met een prachtig paar kitscherige exemplaren thuiskwam, werd Bo behoorlijk jaloers. Zulke mooie blauwe (haar lievelingskleur!) had zij ook wel willen hebben! "Jij hebt toch je prinsessenslippers?" was mijn kordate antwoord. Maar daar nam Bo géén genoegen mee. Bij een kort maar hevig "overleg" tussen de zusjes, werd een simpele doch briljante oplossing gevonden... En zo lopen ze dus al daaaagen samen rond. "Kijk mama, allebei dezelfde!"
Wat kan het leven soms verbazingwekkend eenvoudig zijn!
(en aanschouw meteen hoe klein het verschil in voetmaat is)

Simply (Red) the best!

Het was fantastisch! Wat een strot heeft die rooie toch. Ik ben niet echt een "muziekmens" maar SR staat al vanaf mijn jonge jaren hoog op mijn lijstje!
Boris stond in het voorprogramma... gemist (jammer he, Eef?)!!!
Vooraf een halfuur in de rij gestaan bij de parkeergarage, daarna heerlijk gegeten op een terrasje in een typisch Amsterdams straatje bij een authentieke Italiaan.
Schattige ober/eigenaar met een onvervals Italiaans accent.
Bella Storia Voordat we het wisten was het al bijna 9 uur (Boris begon om 8 uur).
Tjaaaah Eef en ik zien elkaar zo weinig (3 x per week HAHA), dat we wel even moesten bijkletsen. En toen moesten we het toetje nog verorberen; WOW wat een goddelijke smurrie! Het was Boris missen zeker wel waard! TOPAVONDJE, moeten we vaker doen.

Het bloed kruipt...

Gisteren was een lekker zonnige dag en Bo liep (toevallig) in een wit outfitje. Aanvankelijk zat er een blauwe jurk overheen, maar dat werd haar te warm.
Zo'n wit pakje maakt het plaatje hieronder nóg echter, naar mijn bescheiden mening.
Emmertje water en een kwast uit de schuur gehaald... et voila; naar goed Chinees voorbeeld probeerde Bo met water op de stenen van de straat te schrijven!

In China zie je, zodra de zon een beetje schijnt, dat alle parken worden bevolkt met mensen die "leuke dingen" doen. Oudjes doen TaiChi, kindjes maken muziek, men speelt kaart, danst, zingt (vals of niet), etcetera. Wij zagen ook meermalen dat (meestal wat oudere) mannen met een prachtige grote kalligrafeerkwast Chinese tekens op de tegels schreven met... water.

Het schijnt de kunst te zijn om net genoeg water te gebruiken om de tekens niet te snel te laten opdrogen en tevens zo weinig water te gebruiken dat de boel niet uitvloeit of druppelt. Lijkt een makkie, maar ik kan je verzekeren dat je verstelt staat hoe snel zonverwarmde tegels een streepje water doen verdampen!
Enfin; Bo (en later ook Roos) heeft zich de hele middag vermaakt met een emmertje water en een kwast! Heerlijk puur toch? En met een beetje fantasie zag je echte Chinese tekens verschijnen. Bo bevestigde haar roots op een prachtige manier!

Deze mama heeft zitten genieten van een wonderlijke deja-vu.

Het einde van een tijdperk(je)

Twee maanden geleden had ze nog vreselijk veel lol, samen met Jin, Qi-yan en natuurlijk met judomeester Roeland. Wat heeft ze een leuke tijd gehad! Aan meester Roeland heeft het in ieder geval niet gelegen; wat doet die vent het leuk met die kleintjes!
Twee maanden geleden zagen we het dus totaal nog niet aankomen, maar de laatste weken is de klad er ingekomen. Bo werd steeds dwarser (in tegenstelling tot Qi-Yan, die na een behoorlijk recalcitrante periode ineens het licht begon te zien), ze deed totaal niet meer mee met de les en zat mokkend en snikkend aan de kant. Het werd gewoon stomweg gênant om daar als ouder bij te moeten zitten.
Gisteren de allerlaatste keer. Om de druk van de ketel te halen had ik al bij voorbaat gezegd dat ze mocht stoppen; je weet nooit wat zoiets teweeg brengt. Maar helaas heeft het niet mogen baten. Na de laatste afgroet, die ze vol overgave bracht, liep ze naar de meester toe. Met een (voor haar ongekende!) vasteradenheid zei ze tegen hem: "Ik kom niet terug!"
Bo is helaas gestopt met judo... Ik denk er met een vleugje weemoed aan terug, maar ben tegelijk ook wel trots dat ze het zelf durfde te gaan vertellen!
En nu gaan we snel aftellen tot de dag dat Roos naar meester Roeland mag (officieel pas als ze tweeënhalf is).

Dag lieve poes

Vandaag was een droevige dag; poes Winnie is niet meer.
Ruim 20 jaar oud is ze geworden. Als piepkleine kitten kwam ze bij ons wonen om mijn "eenzame" avonden te verzachten. Ray zat in dienst (inderdaad L A N G geleden) en we woonden net samen in Amsterdam. Winnie kwam uit een groot nest, en zat als een bang vogeltje in een kooitje verstopt. Toen ik haar oppakte was ze heel rustig en relaxed. "DIE WORDT HET!" riep Ray enthousiast, die als niet-kattenliefhebber allang blij was dat er een rustig poesje bij het nest zat.
De eerste jaren was het ons zorgenkindje. Een abonnement hadden we bij de dierenarts; nierproblemen en allergie. Jarenlang op dieetvoer dat je alleen bij de dierenarts kon kopen. Na verloop van tijd zijn we gestopt met het dure dieetvoer en stapten over op "seniorenvoer" uit de dierenwinkel. Prima keuze, want onze lieverd heeft het er nog jaaaarenlang op volgehouden.
Het is altijd onze sullige goedzak gebleven. Geen enkel krabje heeft ze uitgedeeld. Ook niet naar de meiden, die somt best irritant waren. Roos spande (natuurlijk) de kroon; staart trekken en oogjes prikken vond ze soms best grappig. Arme poes. Gelukkig waren de meiden meestal heel lief tegen haar.
De afgelopen jaren dachten we elke warme zomer; "Ze gaat de herfst niet halen." Maar poes Winnie bleef ons verbazen. Ze was nog lang niet klaar met leven. De laatste jaren takelde ze af; werd een beetje dement en morsig, zakte een beetje in, kreeg kromme pootjes en werd stram.
Maar ondanks de verminderde kwaliteit van leven wilde ze lekker bij ons blijven.
Vandaag moesten we haar laten inslapen... Het is mooi geweest, je was gewoon op. Hoewel we kunnen terugkijken op een prachtig kattenleven voelt het toch als "verraad". Na 20 jaar is het toch wel ECHT je "kind" geworden. Ik mocht haar vasthouden toen het einde kwam. Ze is echt heel rustig en vredig heengegaan (getver wat een CLICHÉ).
Lieve poes, dank voor alle mooie jaren; ik mis je nu al! Je bent er niet meer, maar in ons hart blijf je een beetje voortleven.
En gelukkig hebben we de foto's nog!

Bo gisteren VIER jaar oud!

Meid, wat ben ik GEK op je! Kus van je trotse mama.

Paaseitjes zoeken

Hoewel Roos het allereerste ei vond, reeds voordat de zoek-aktie "officieel" van start was gegaan, vonden Bo en Qi-Yan zichzelf toch wel de Paasei-kampioenen.

Meneer Aart is the best!

Kijk mama, dezelfde!!!

Bo lijkt momenteel heel erg geinteresseerd in "erbij horen". En dat is op peuterniveau een simpele kwestie van "hetzelfde" eruitzien. Mama wordt dagelijks meermalen op dezelfde klompjes (crocs), dezelfde beker, dezelfde kleur onderbroek, enzovoorts, gewezen.
Heel verhelderend, af en toe.
Afgelopen zaterdag mocht ik eindelijk mijn nieuwe bril ophalen. De glazen van mijn oude bril (van Hans Anders!) waren na slechts 2 jaar totaal versleten. De coating van één van de glazen is compleet verbrokkeld... BELACHELIJK! Ze hebben wel toegezegd om het ding op te sturen naar de glazenfabriek; misschien zit er nog een beetje garante op? Het montuur was trouwens pas 1 jaar oud, want het vorige montuur vertoonde na 1(!) jaar al zoveel slijtage dat ik er met goed fatsoen niet meer mee over straat kon. Wat een armoede!
Voor mij dus géén Hans Anders-bril meer!
De dames in de winkel doen hun best, maar de kwaliteit is beneden peil.
Enfin; mijn nieuwe bril mocht dus een paar duiten kosten, want ik was die goedkope troep spuugzat (ik ben over het algemeen best wel een zuinig tiepje, hoor)!
Het werd een kek montuurtje van DKNY met meekleurende glazen. Montuurtje was nog niet eens zo erg duur, maar de glazen moesten extra dun (ik heb -7,5 aan beide ogen) omdat het anders jampotten worden.
Voor de somma van 673 eurootjes werd ik de apetrotse eigenaresse van een flitsend doch gedistingeerd modelletje, al zeg ik het zelf.
Vol bewondering nam Bo mij in zich op. "Mooie bril mama!" riep ze steeds. Toen we buiten in het zonnetje liepen, begonnen de glazen donker te kleuren. "He mama, jij hebt ook een zonnenbril!" "Wat hebben die koters toch veel gevoel voor details." dacht ik trots.
Een halfuurtje later liepen we langs een rek met kinderzonnenbrillen. Bo is gek op (zonnen)brillen, dus daar moet altijd even serieus naar gekeken worden.
Als ik in een goede bui ben, mag ze er ééntje passen, en als ik in een heeeeele goede bui ben mag ze er eentje kopen (ze had er trouwens pas één, hoor, dus het valt wel mee met mijn heeeeele goede buien!).
Meestal zoekt ze het lelijkste knalblauwige ding uit dat in het rek staat. Vandaag trok ze echter een sletterig modelletje met ordinaire tijgerstrepen uit het rek.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan. "Vind je DIE mooi?" vroeg ik vol ongeloof.
"JAAAA mama, kijk dezelfde!!!" Ik begreep het niet meteen, maar ze wees enthousiast op mijn bril. "Kijk mama, dezelfde bril!!!" Ray begon gemeen te gniffelen.
Mijn nieuwe bril vertoonde - met een beetje fantasie - namelijk óók tijgerstrepen.
Dacht ík dat ik een chique en stijlvolle bril had uitgezocht... ziet mijn dochter van 3 alleen maar een ordinair hoerenbrilletje...
Wat een heerlijke frisse kijk op het leven heeft mijn schatje! ZUCHT...
Kijk en oordeel zelf!

KUNST!

Nog geen 4 jaar oud en dan al zoooo mooi tekenen...
Ik ben SUPERtrots! Écht een kind van d'r moeder!

China!

Zoveel mensen om ons heen waarmee we vorig jaar nog in hetzelfde "adoptieschuitje" zaten. Zoveel mensen die enkele maanden geleden hun voorstel kregen. Zoveel mensen die veeeeel te lang op hun Chinese spruitje hebben moeten wachten. En nu ineens; ZOVEEL MENSEN die eindelijk naar China mogen om hun kindjes op te halen! Yessss!
Alsof het zo heeft moeten zijn gaan ze allemaal tegelijk!

Tussen 5 en 27 maart mag ik vier(!) families volgen die in China zitten. SPANNEND! Ze houden namelijk allemaal een weblog bij. Sommigen reizen samen, sommigen kennen elkaar en hopen elkaar wellicht tegen het lijf te lopen. Wat een heerlijke kluwen van rode draadjes! Alles valt op zijn plaats. En ik mag lekker meegenieten... ZUCHT!
Ik zal onze eigen reis ongetwijfeld ook weer een beetje herbeleven.
Een deel van mij is toch wel een beetje jaloers; China is zo'n prachtig land en een adoptiereis is zo'n fantastisch avontuur... Maar het grootste deel van mij is ontzettend blij met ons bijzondere kadootje uit Nederland, waar we nu al ruim een jaar van mogen genieten; onze tweede dochter Roos.
Drie van de China-reizigers houden een openbaar weblog bij.
Ik voel me nauw verbonden met wat zij gaan meemaken; een klein stukje van mij gaat gewoon met hen mee naar China!
Meegenieten?
http://hollandsedraken.web-log.nl/ - Heel goede vrienden van ons, die vlakbij wonen. Bo's allerbeste vriendje Qi-Yan gaat zijn broertje halen!
http://www.dehoentjes.blogspot.com/ - Reisgenoten waarmee we in China zaten om onze eerste dochters op te halen.
http://liefsuitchina.blogspot.com/ - Vrienden waarmee we de VIA-cursus hebben gedaan, inmiddels zo'n 6 jaar geleden. We zien elkaar nog steeds regelmatig.

GEDICHT voor mijn 2 schatten

Before I Knew Your Name

I watch you dreaming now.
Wondering if you know.
Before I knew your name,
before I saw your eyes,
your chin and your nose,
before I counted your fingers and toes,
I was yearning for someone as wonderful as you,
And every dream and wish came true.
I dreamed of you before I knew your name.

Inspired by: Joel Lindsey

SNEEUW in de Ardennen!

Gisteren zijn we weer in onze eigen polder gearriveerd. Terug van een heerlijk weekje voorjaarsvakantie. Met de familie (opa, oma, kinderen en 4 kleinkinderen) verbleven we in een fantastisch mooi huis in de Ardennen. Wintersport zat er helaas niet in dit jaar, dus kozen we voor een weekje in de natuur. In een gebied waar de kans op sneeuw in de Ardennen bovendien het hoogste was. Maar ach... daar reken je natuurlijk totaal niet op! Een dag voor vertrek zagen we dat er op de pistes (jawel ze hebben er VIER daar!) 15 cm sneeuw lag. Da's in ieder geval meer dan hier! Op de avond voor vertrek keken we nog een keer en ineens bleek er 30 cm te liggen!
WOW; verse sneeuw! Kicken toch?
Ik propte dus nog even snel een extra fleecetrui en muts voor iedereen in de tassen.
Het prachtige huis was precies zoals het aan ons "verkocht" was - neeee, helaas zoiets moois kunnen we slechts voor een weekje huren! Maar ALS we nog eens een grote prijs winnen, dan staat deze plek zeer hoog in de wensenlijst!!!
In de eerste nacht viel er nog een lekker pakje sneeuw bij, tot bijna een halve meter!
Het was werkelijk een sprookje. Ons huis had een prachtige tuin waar de kotertjes (ook de 30-plussers!) heerlijk veilig konden ravotten. Bo ontpopte zich tot een stoere sneeuwtijger! Ze was niet meer naar binnen te slepen, terwijl ons dametje voorheen niet echt als een buitenspeelkind bestempeld kon worden.
Met rode blossen, haren in pieken langs haar koppie, sneeuwklonten in haar sjaal en schoenen, schuifelde ze tot haar knieën door de witte massa.
Onze rauwdouwer Roos, altijd te porren voor een spannend avontuur, bleek daarentegen niet erg vrolijk te worden van dat kouwe witte spul. Maar als de sneeuw tot aan je liezen staat kan ik me er wel iets bij voorstellen.
We hebben een super-goede keuze gemaakt toen we deze stek kozen als alternatief voor een "echte" wintersportvakantie, want 2 jaar geleden in Oostenrijk hadden we bijna geen sneeuw! Onze batterijen zijn allemaal weer lekker opgeladen en mijn spaarpot staat klaar, want volgend jaar wil ik weeeer!!!

K-K-KOUD!!!

Eindelijk kunnen we weer eens van een ouderwets koude winter genieten!
De meiden flink ingepakt. Muts en/of capuchon op het koppie, sjaal drie keer rond hun nekkies geslagen en NAAR BUITEN met het spul!

Oeps; vergeet hun wantjes niet, want die piepkleine vingertjes vriezen eraf voordat je "brrrr" kunt zeggen.
Zodra we er even tijd voor kunnen vinden, lopen we naar het eind van de straat om de eendjes brood te voeren. Gossie, die arme beessies; vannacht wordt het MIN 10 graden! Ze hebben nu nog een fijn wak bij de brug, maar dat zal steeds kleiner worden, ben ik bang. Het wordt ook steeds drukker in "ons" wak.

Vandaag zat er een verschrompelde krentenbol bij het oude brood. De eerste helft werd met smaak door onze "hongerige" meiden opgepeuzeld, waarna de tweede helft na aandringen met enige tegenzin in het water werd gegooid. "LEKKER mama, zo'n knappig broodje." Goed dat ik het weet, HAHA!
Dit weekend liep Ray ook even mee naar de eendjes. Handschoenen en dikke jas aan, maar GEEN muts en sjaal, want dát is voor mietjes! Na 5 minuten begon papa echter al te klagen over "pijne oren en een kouwe bek"... Genieten he???