Twee jaar geleden...

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat mijn leven ingrijpend veranderde.
In ieders leven zijn vele gebeurtenissen die van grote invloed zijn op de rest van je leven. Voor mij waren dat bijvoorbeeld; slagen voor mijn examen, samenwonen en trouwen met Ray, overlijden van oma, ontslagen worden...
Deze - op zichzelf niet onbelangrijke - gebeurtenissen vallen echter in het niet bij DE GEBEURTENIS van 19 juli 2006.
Toen werd ik namelijk MOEDER! En wel op een hele speciale manier. Geen zwangerschapsgymnastiek, geen weeën, geen bevalling en (last but not least!) géén striae!!! Ik werd moeder door één telefoontje en herinner het me nog als de dag van gisteren...
Rond 10 uur belde Berendet van WereldKinderen.
Juist op dat moment was ik weer in een mopperige bui.
Ray wilde die dag namelijk samen verder aan ons huis gaan schilderen en vroeg hoe we het zouden indelen.
Ik riep opstandig dat ik echt GÉÉN zin had om te schilderen.
Ik wilde immers maar één ding; naar Den Haag om foto's van ons kindje in ontvangst te nemen! Op dat moment waren we zo'n 4(!) jaar bezig met de adoptie van ons eerste kindje. We wisten dat we elk moment gebeld konden worden met HET voorstel, dus de spanning liep behoorlijk op.
Dan eerst maar even wat China-dingetjes regelen (je moet toch wat?)... de vaccinaties!?
Zuchtend pakte ik pen en papier om het telefoonnummer van de GGGD op te schrijven, en juist op dat moment ging de telefoon.
Ray zette de radio zachter en ik nam op.
Berendet stelde zich voor en ik ZWEER je dat ik eerst niet geloofde dat DIT het voorstel zou worden!
Ik dacht echt: "Die wil zeker nog wat vragen". IDIOOT niet?
Toen ze vroeg of Raymond er ook was, schoot mijn bloeddruk naar tweehonderd!
Tsja en toen kregen we het hele verhaal te horen. Wanneer ze geboren was (9 mei 2005) en waar ze verbleef (SuiXi in de provincie Guangdong).
Dat haar Chinese naam "ijverig bloempje" betekende en dat het een hele mooie meid was...
Met trillende hand schreef ik het allemaal netjes op, maar ik wilde eigenlijk liefst meteen in de auto springen.
"Zullen we maar meteen naar je toekomen?" stelde ik voor.
Antwoord van B: "Ik heb de fotootjes hier op de mail; zal ik ze even doorsturen naar jullie?"
Dit was natuurlijk een zeer aangename verrassing!
Ik sloot het gesprek met B. snel af en natuurlijk wilden we de fotootjes meteen uitprinten! Dus Ray naar zolder om de printer aan te zetten.
Toen de fotootjes binnenkwamen ging ik meteen kijken! Daar was ze dan!!! Wat een plaatje, onze DOCHTER...
Een examenvrees-gevoel maakte zich onherroepelijk van mij meester. "Is deze mooie dame echt MIJN dochter? Die had ik zelf niet mooier kunnen maken! Nu mogen/moeten we echt voor haar gaan zorgen! Nu wordt het MENES!"
Toen Ray weer beneden kwam was hij uiteraard nogal boos; “Had je niet FF op me kunnen wachten met kijken?”
Ik was zoooo benieuwd (en in de war) dat ik daar helemaal niet aan had gedacht. SORRY SORRY SORRY Ray...
Elkaar omarmend hebben we, met waterige ogen, eerst vijf minuutjes naar de kiekjes van onze kersverse dochter zitten staren. "Wat is ze moooooi..."


Maar toen moesten we toch echt in aktie gaan komen! Eerst printerproblemen en daarna files, dus het was al 2,5 uur later voordat we in Den Haag arriveerden.
Maar onderweg konden we haar fotootjes al bewonderen… ZWIJMELZWIJMEL.
“Ik geloof dat ze niet lelijk is, he Ray?”
“Niet lelijk, MENS het is een BJOETIE!!! Mijn mooiste meid uit het Zuiden!!!” (je merkt dat Ray al iets eerder verliefd was dan ik)
"ONZE mooiste meid uit het Zuiden!" riep ik verontwaardigd.
Haar naam, die wij al maanden eerder bedacht hadden en die we nu eindelijk mochten gaan gebruiken, paste precies bij haar...
Bo betekent in het Chinees "kostbare schat".
Bij WK mochten we in de mooie “Haiti-kamer” het dossier in ontvangst nemenen kregen we nog meer fotootjes; Bo als baby en van een half jaar geleden. Er werd ons ook verteld dat we 6 weken later op het vliegtuig naar China zouden stappen om haar op te halen.
De dagen die volgden waren bizar, onwerkelijk, spannend en emotioneel.
Eigenlijk precies de achtbaan zoals verwacht, maar toch weer anders.
We waren zooooooooooooo gelukkig en door dolle heen!
Ik sliep alleen niet best. Maakte me veel zorgen hoe het met haar ging in dat verre China. Echt een bezorgde moeder...
Natuurlijk veranderde het dagelijkse leven pas echt toen we Bo thuis hadden, maar vanaf het moment dat ik haar fotootjes aanschouwde voelde ik me 100% MOEDER!
En tot op de dag van vandaag voel ik me onmetelijk trots en dankbaar dat deze lieve prachtmeid mij MAMA noemt.

Trots!

Wat hebben we toch een STOERE meiden.
Roos heeft eergisteren 2 prikjes van de dokter gekregen en... géén kik gegeven!
Wow, wat een dappere kleine meid; we zijn diep onder de indruk.
Zelf zijn we ook geen piepers met prikken, maar dit vonden we werkelijk heeeel erg stoer!
En Bo kan (eindelijk) helemaal zelf fietsen! Glunderend reed ze door de straten, met Beer in het mandje.
Mama&papa glunderden natuurlijk net zo hard mee!

Politie-agent?

Oh, oooh wat is het leven toch heerlijk met mijn twee meissies.
Maar... AF EN TOE voel ik me net een politie-agent!
Sinds Roos kan kruipen (en dat doet ze met verve) is Bo's speelgoed niet meer veilig.
Naast het feit dat wij nu moeten opletten of er geen "gevaarlijke" dingen tussen zitten, heeft Bo het heel moeilijk met het delen van haar spulletjes.
"Neeeej Roos, is MIJNNNNNNNNN!" hoor ik de hele dag. En als je niet uitkijkt, wordt deze uitspraak bekrachtigd met een forse duw! Gelukkig kan Roos tegen een stootje, maar zulk duwgedrag vind ik absoluut onacceptabel tegen zo'n klein babietje. Goed, met Jerre en Qi-Yan wordt er ook regelmatig het nodige "trek- en duwwerk" verricht. Deze heren zijn echter van dezelfde leeftijd en kaliber als Bo. Laat het grut het lekker zelf uitzoeken en meestal lost het zich dan vanzelf op.
Maar met een leeftijdsverschil van twee jaar is de strijd nogal oneerlijk, vind je niet? Natuurlijk is het voor Bo nog niet goed te bevatten dat haar - best wel stoere - babiezusje veel eerder omvalt dan genoemde vriendjes! Maar ik wil het gewoon niet hebben, dus blijf ik de hele dag corrigeren! Voor Bo (als adoptiekindje) is het extra belangrijk dat ze haar eigen dingetjes heeft - ze heeft die bevestiging "ik heb speelgoed dus ik besta!" nog hard nodig. Dus alleen bestraffend toespreken werkt averechts. Nu probeer ik steeds te scheidsrechteren tussen wat Roos wél mag en wat ze niet mag, en dat spreek ik dan ook duidelijk tegen de dames uit. Het lijkt wel te werken, want ik heb "Neeeej Roos, is MIJNNNNNNNNN!" al veel minder gehoord dan voorheen. Maar herhaling blijft het magische woord, dus voorlopig blijf ik lekker politie-agentje spelen!
Overigens vinden ze elkaar nog steeds heel lief hoor. Bo geeft Roos regelmatig een stevige knuffel (dan moeten we trouwens ook vaak ingrijpen, omdat Roos bijna fijngedrukt wordt). En de knuffels worden natuurlijk beantwoord door babiezusje...
LIEF HE?