Zodra de Sint in ons land aankwam, begon uiteraard het schoenzetten.
Ik moest nog wel even wennen aan de routine, want ik was hun schoentjes bijna vergeten!
SJIPS, toen ik zelf al bijna in bed lag moest ik hun schoentjes nog vullen. Snel naar zolder en rap even iets inpakken. De instrumentjes voor Bo en een verrekijker (verderkijker noemt ze het zelf) voor Roos. Die was trouwens ook 1 eurootje bij de WIBRA!
De volgende ochtend werden de kadootjes gevonden en uitgepakt. Ray fluisterde me toe dat hij het kadootje voor Bo wel erg kinderachtig vond. Bij nader inzien (gisteravond een beetje moe en haastig ingepakt) vond ik het ook wel een lullig kadootje voor een dametje van 5 jaar...
Met een schuldgevoel zag ik Bo aan komen lopen met haar trompetfluitje en tamboerijntje, wachtend op de teleurstelling in haar ogen.
Maar daar was absoluut geen sprake van! Met twinkeltjes in haar ogen liet ze me haar nieuw verworven schatten zien. "Kijk mama, die had ik gevraagd!"
Nadat ik, met een schuin oog richting Ray, de prullaria had bewonderd, voegde ze eraan toe; "Dat was vast wel een heeeel duur kado, he?" Mijn hart smolt!
Wat een heerlijk ontwapenende denkbeelden! Ik hoopte vurig dat Bo dit niet zei om mij te pleasen, maar al snel bedacht ik me dat zij niet wist dat IK verantwoordelijk was voor dat "lullige" kadootje. Bo was oprecht blij en koesterde haar instrumentjes. Roos mocht er soms ook even mee spelen, en dat gold ook andersom voor het verderkijkertje van Roos. Schattig gewoon!
Gisteravond mochten ze hun schoentjes weer zetten. Roos sprak de hoop uit dat zij misschien ook wel zo'n mooi fluitje en rammelaartje zou krijgen...
ZUCHT, lieve mensen, wat ben ik dankbaar dat ik zulke dankbare kindjes heb mogen krijgen!
