Politie-agent?

Oh, oooh wat is het leven toch heerlijk met mijn twee meissies.
Maar... AF EN TOE voel ik me net een politie-agent!
Sinds Roos kan kruipen (en dat doet ze met verve) is Bo's speelgoed niet meer veilig.
Naast het feit dat wij nu moeten opletten of er geen "gevaarlijke" dingen tussen zitten, heeft Bo het heel moeilijk met het delen van haar spulletjes.
"Neeeej Roos, is MIJNNNNNNNNN!" hoor ik de hele dag. En als je niet uitkijkt, wordt deze uitspraak bekrachtigd met een forse duw! Gelukkig kan Roos tegen een stootje, maar zulk duwgedrag vind ik absoluut onacceptabel tegen zo'n klein babietje. Goed, met Jerre en Qi-Yan wordt er ook regelmatig het nodige "trek- en duwwerk" verricht. Deze heren zijn echter van dezelfde leeftijd en kaliber als Bo. Laat het grut het lekker zelf uitzoeken en meestal lost het zich dan vanzelf op.
Maar met een leeftijdsverschil van twee jaar is de strijd nogal oneerlijk, vind je niet? Natuurlijk is het voor Bo nog niet goed te bevatten dat haar - best wel stoere - babiezusje veel eerder omvalt dan genoemde vriendjes! Maar ik wil het gewoon niet hebben, dus blijf ik de hele dag corrigeren! Voor Bo (als adoptiekindje) is het extra belangrijk dat ze haar eigen dingetjes heeft - ze heeft die bevestiging "ik heb speelgoed dus ik besta!" nog hard nodig. Dus alleen bestraffend toespreken werkt averechts. Nu probeer ik steeds te scheidsrechteren tussen wat Roos wél mag en wat ze niet mag, en dat spreek ik dan ook duidelijk tegen de dames uit. Het lijkt wel te werken, want ik heb "Neeeej Roos, is MIJNNNNNNNNN!" al veel minder gehoord dan voorheen. Maar herhaling blijft het magische woord, dus voorlopig blijf ik lekker politie-agentje spelen!
Overigens vinden ze elkaar nog steeds heel lief hoor. Bo geeft Roos regelmatig een stevige knuffel (dan moeten we trouwens ook vaak ingrijpen, omdat Roos bijna fijngedrukt wordt). En de knuffels worden natuurlijk beantwoord door babiezusje...
LIEF HE?