Krullenkopje ontdekt haar eigen IK

Dat we een behoorlijk eigenwijsje in huis hebben, wisten we al een tijdje.
Maar dat onze jongste telg een super-opstandig spinnenkopje is, DAT beginnen we ons pas nu goed te realiseren.
Vaak denk je hoopvol: "Misschien is het mijn eigen perceptie, het valt best wel mee..." Maar vandaag bevestigde de consultatie-arts, met een meewarige blik in haar ogen, ons vermoeden. Twee prikjes zou onze kleinste spruit krijgen. Vorige keer (zo'n half jaar geleden) gedroeg ze zich als een echte bikkel. Dat ze toen nog nietsvermoedend en onschuldig door het leven fladderde was natuurlijk de belangrijkste reden voor dit schijnbaar onverschillige gedrag. Nog voordat ze zich realiseerde wat er gebeurde, was het kwaad immers al achter de rug. Deze keer verwachtte ik ook weinig drama. NIETS WAS MINDER WAAR!
Tijdens het gewone onderzoek gedroeg ze zich heel ondernemend. Het toetsenbord van de dokter werd bijna gesloopt; de - eerlijk verdeelde - blokjes werden van Bo afgepakt; het matrasje werd van het buro gegooid (terwijl ze er zelf eerst op zat - hoe FLIKT ze dat?) En natuurlijk had ons mevrouwtje praatjes voor tien!
Zodra ik kleine Roos echter stevig vastgreep (voor de zekerheid moet je ze toch even goed vasthouden) voor de prikken, begon ze onraad te ruiken en verzette zich hevig. Dit verzet leek totaal niet op de oprechte hysterie en - bijna ruikbare - angst die we van onze oudste Bo gewend zijn. Roos was gewoon heel PISSIG dat we dit haar zomaar flikten! Na de twee prikken (wel een beetje zielig natuurlijk) was ze binnen 1 minuut weer stil. Ze bleef ons echter namopperend en vol verwijt aankijken en toen ik haar weer aankleedde kreeg ik nog wat boze scheldwoorden ("Kika-kika baba tutu-tuuuu") naar mijn hoofd geslingerd. "Wie denk je wel dat je bent, maamaah!"


Ons - overigens heel schattig en ontwapenende - Roosje is en zeer doelgericht persoontje. Ze weet precies wat ze wilt, en gebruikt daarbij alle mogelijke middelen die binnen haar bereik liggen! En als je denkt "Wat kan zo'n kleine dreumes van nog geen 15 maanden nou voor middelen aanboren?", dan zal ik er een paar voor je opnoemen.
- De trap opklimmen (al vanaf een maand of 13 - helemaal naar boven).
- Op tafel klimmen (vanaf vanmorgen - met stoel als opstapje!!!)
- Loopauto opklimmen, rijden, wheelie maken (die gaaaat een X achterover!), afklimmen
- Tekenen met potloden, precies zoals grote zus Bo dat doet (juiste greep, alleen nog geen kracht dus weinig op papier)
- Alle (keuken)kastjes en lades opentrekken
Deze lijst is onvolledig, maar het gaat vooral om de manier waarop ze dit kattenkwaad uitvreet. Allereerst met een ondeugende smile op haar smoeltje. Ze weet drommels goed wanneer iets niet mag en zodra ze ziet dat je eraan komt lopen, kruipt ze heel snel weg en daagt je gewoon uit.
Het open kastdeurtje wordt snel door haar dichtgedaan en vervolgens kijkt mevrouw je met een schijnheilig gezicht vrolijk aan.
Haarspeldjes, bijvoorbeeld, kan ik voorlopig niet meer in haar haar doen. Ze trekt ze eruit en stopt ze vervolgens - DWARS! - in haar mond. Ze weet dat we ze afpakken, dus als ze haar speldje uittrekt en ziet dat je eraan komt, dan stopt ze het razendsnel in haar mond en gaat ervandoor! Vaak best wel heel grappig, maar dit soort akties vinden we minder leuk...
Zoals de arts vanmorgen al zei; dit dametje heeft een heel ander karaktertje dan Bo; sterkte ermee (;D).
Neefje Jerre is ook zo'n belhamel en Kamikaze-piloot. Inmiddels is hij drieënhalf jaar oud en ik vroeg onlangs aan zijn moeder of Roos ongeveer net "net zo erg" is als Jerre destijds... Moeder was even stil en zei toen triomfantelijk doch met een spoortje van meeleven: "Ik ben bang dat Roos erger is dan Jerre!" Oh neeeee!
Maar voordat je denkt dat dit een grote klaagblog wordt; het is meestal heeeeel erg leuk om zo'n "stout" kind te hebben. Vooral wanneer je er ook nog eentje hebt die bijna altijd heel braaf en rustig is (TWEE van die druktemakers wens ik niemand toe).
NEVER A DULL DAY met Roos. Het leven is een feestje. Af en toe ga je eens op je bek, maar na een korte huil- of scheldbui is het alweer over, en gaan we fijn op zoek naar nieuw avontuur/kattenkwaad. Eigenlijk is het gewoon een heel stoer, eerlijk, onbevangen en heerlijk (B)engeltje!

Mooooie bessies

Samen met mama, oma en opa mooie bessies plukken; dat is toch wel het fijnste dat je je als kind kunt wensen. Bo is in ieder geval dolgelukkig als ze met haar regenlaarsjes mag ronddarren op de cranberrievelden van Terschelling.
Vorig jaar ontpopte ze zich al als virtuoos bessenplukster. Er werd in de familie zelfs al van kinderarbeid gesproken... Maar als ik dan (ietwat schuldbewust) vroeg of ze naar huis wilde, kreeg ik steevast "Neehee!" te horen.
Nu, een jaar later, is ons dametje een stuk mondiger geworden. Dus als ik vraag of ze al naar huis wil, hoor ik iets als: "Hier is nog een mooi plekkie met mooooie bessies!"
Door de zware regenval van de afgelopen weken staan de velden onder water. Gemiddeld zo'n 10 cm diep, maar op sommige plekken wel 30 cm!
Het is eigenlijk een soort sawa geworden, waar onze ChinaGirl fantastisch tot haar recht komt. Ze vind het echt heerlijk! En wij ook (alleen papa vindt het - in tegenstelling tot de rest van de familie - maar een rare hobby)!
Terwijl wij fanatiek door de rode bessenmassa lopen te graaien, komt Bo met haar knuistjes vol steeds even langs om te laten ziet wat een mooie bessies ze nu weer heeft gevonden. Tussendoor met oma nog even een Liga happen, en dan snel weer aan de slag.
Na een uurtje "hard werken" gaan we huiswaarts met een grote emmer vol prachtige cranberries. Bo zit vrolijk zingend voorop mijn fiets, met rode blossen en een spijkerbroek die nat is tot aan haar kruis. Thuisgekomen rent ze met soppende laarsjes naar de voordeur om de glimmende rode buit aan papa te laten zien.
Wat is het soms toch heerlijk simpel om gelukkig te zijn.

Stoere snoepjes!

Bo zit sinds een maandje op JUDO, jawel! Tuimeljudo om precies te zijn. Vooral voor kleintjes die nog een beetje angstig in hun lijfje zitten vind ik het een fantastische uitvinding. Natuurlijk is het ook hartstikke leuk voor wilde bravourkoters; die kunnen op een gecontroleerde manier lekker even uitrazen. Maar vooral voor voorzichtige angsthaasjes zoals Bo is het een briljante therapie! Ze leren hoe ze elkaar kunnen omduwen, hoe ze moeten vallen, koprollen, etc op een speelse manier. Dat geeft een hoop zelfvertrouwen!
"Tsjonge, dat ik dat ook kan met mijn lijfje", hoor ik ze bijna denken.
Aan het begin en eind van de les moeten de peuters gedisciplineerd op een rij gaan zitten en met een buiging de sensei (meester) groeten. Even de oogjes dicht om de geest leeg te maken... Bo vind het prachtig; het Aziatische bloed stroomt duidelijk door haar adertjes! Met haar judo-maatje Jin (voor de kijker links naast Bo op de foto) heeft Bo de grootste lol.
Ze gaat elke week heel vrolijk naar haar judoles, dus dat is sowieso fijn. Maar daarnaast lijkt Bo écht een stuk weerbaarder te worden!
Want terwijl ze eerst netjes aan de kant stapte wanneer er een brutaaltje bij de glijbaan wilde voordringen, zie ik haar nu ook regelmatig stevig met haar ellebogen werken.
HAHAHA, goed zo meissie!
Hmm, mijn volgende zorg dient zich aan; ze mag absoluut niet zo'n brutaal kreng worden! Maar voorlopig vind ik het heerlijk om te zien hoe Bo eindelijk voor zichzelf opkomt.