Mooooie bessies

Samen met mama, oma en opa mooie bessies plukken; dat is toch wel het fijnste dat je je als kind kunt wensen. Bo is in ieder geval dolgelukkig als ze met haar regenlaarsjes mag ronddarren op de cranberrievelden van Terschelling.
Vorig jaar ontpopte ze zich al als virtuoos bessenplukster. Er werd in de familie zelfs al van kinderarbeid gesproken... Maar als ik dan (ietwat schuldbewust) vroeg of ze naar huis wilde, kreeg ik steevast "Neehee!" te horen.
Nu, een jaar later, is ons dametje een stuk mondiger geworden. Dus als ik vraag of ze al naar huis wil, hoor ik iets als: "Hier is nog een mooi plekkie met mooooie bessies!"
Door de zware regenval van de afgelopen weken staan de velden onder water. Gemiddeld zo'n 10 cm diep, maar op sommige plekken wel 30 cm!
Het is eigenlijk een soort sawa geworden, waar onze ChinaGirl fantastisch tot haar recht komt. Ze vind het echt heerlijk! En wij ook (alleen papa vindt het - in tegenstelling tot de rest van de familie - maar een rare hobby)!
Terwijl wij fanatiek door de rode bessenmassa lopen te graaien, komt Bo met haar knuistjes vol steeds even langs om te laten ziet wat een mooie bessies ze nu weer heeft gevonden. Tussendoor met oma nog even een Liga happen, en dan snel weer aan de slag.
Na een uurtje "hard werken" gaan we huiswaarts met een grote emmer vol prachtige cranberries. Bo zit vrolijk zingend voorop mijn fiets, met rode blossen en een spijkerbroek die nat is tot aan haar kruis. Thuisgekomen rent ze met soppende laarsjes naar de voordeur om de glimmende rode buit aan papa te laten zien.
Wat is het soms toch heerlijk simpel om gelukkig te zijn.