Bo lekker lopend (is eigenlijk nog steeds belangrijk voor ontwikkeling van haar groffe motoriek) en Roos in de wagen. Ik hoopte dat ze zou insoezen, maar ze vond het ommetje wederom veeeeeel te leuk en prachtig om haar oogjes dicht te doen.
Lekker doorzettertje, hoor! En zooooo vrolijk; haar humeur is gewoon niet stuk te krijgen. Alleen als ze echt moe, hongerig of ziek is gaat ze huilen. Voor de rest zien we de hele dag een olijke glimlach op haar snoet! ECHT een kadootje, zo'n pretletter. Bo lijkt er zelfs ook vrolijker van te worden. Niet dat het een sjagrijn is/was, maar Bo neemt het leven gewoon wat serieuzer. Beetje gereserveerd tiepje en vooral niet denken dat ik iedereen zomaar leuk vind... (ofzo)
De laatste weken horen we haar vrolijke schaterlach en giecheltje echter steeds vaker. En als Roos dan gezellig meeschatert kan mijn dag helemaal niet meer stuk!
Wat een heerlijk gevoel krijg je daar als moeder van. Kriebels in mijn buik.
Vandaag weer zo'n moment, tijdens ons wandelingetje. Bo vind bloemetjes ineens erg interessant. Madeliefjes, paardebloemen, boterbloemen, etc. Als ze maar klein en kleurig zijn vind ze ze prachtig. Met haar oog voor detail ziet ze trouwens ook écht hoe verschillend die fragiele bloemetjes zijn.
Toen enkele weken geleden de eerste boven de grond kwamen, kwam ze regelmatig met een los madeliefje thuis. Zonder steeltje helaas, dus veel meer dan tussen een boek prakken kon je er niet mee...
Ik heb haar vandaag maar eens uitgelegd hoe ze het steeltje erbij moet plukken, zodat we ze thuis in een vaasje kunnen zetten. Dat was natuurlijk hoogst interessant; "Goed idee mama!" riep ze.
"Ga maar mooie bloemetjes plukken voor papa." zei ik.
"Neehee voor mama!" antwoordde ze stellig. (SMELT!!!)
Met een schattig (inmiddels halfslap) bosje bloemen in het handje, huppelde Bo vrolijk babbelend door het park. Links en rechts lentebloemen en op het paadje in het midden mijn kleine (grote) meisje met ravenzwart haar, dat een bosje bloemen voor haar mama heeft geplukt. Mijn "moedergeluk" was compleet.
Helaas had ik geen fototoestel bij me, want dit tafereeltje had ik graag vastgelegd. Maar het staat stevig in mijn geheugen gegrift, dus het is voor de eeuwigheid bewaard (zolang mijn hersens het blijven doen).
Van het prachtige trosje bloemen kon ik thuis nog wel een fotootje maken...
Mijn allereerste door mijn dochter zelfgeplukte bosje bloemen! Wat wil een moeder (zo vlak voor moederdag) nog meer?
Ik heb verder géén wensen voor mijn eerste moederdag met twee dochters (maar dat weet Ray natuurlijk lekker nog niet, HAHA).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten