Het bloed kruipt...

Gisteren was een lekker zonnige dag en Bo liep (toevallig) in een wit outfitje. Aanvankelijk zat er een blauwe jurk overheen, maar dat werd haar te warm.
Zo'n wit pakje maakt het plaatje hieronder nóg echter, naar mijn bescheiden mening.
Emmertje water en een kwast uit de schuur gehaald... et voila; naar goed Chinees voorbeeld probeerde Bo met water op de stenen van de straat te schrijven!

In China zie je, zodra de zon een beetje schijnt, dat alle parken worden bevolkt met mensen die "leuke dingen" doen. Oudjes doen TaiChi, kindjes maken muziek, men speelt kaart, danst, zingt (vals of niet), etcetera. Wij zagen ook meermalen dat (meestal wat oudere) mannen met een prachtige grote kalligrafeerkwast Chinese tekens op de tegels schreven met... water.

Het schijnt de kunst te zijn om net genoeg water te gebruiken om de tekens niet te snel te laten opdrogen en tevens zo weinig water te gebruiken dat de boel niet uitvloeit of druppelt. Lijkt een makkie, maar ik kan je verzekeren dat je verstelt staat hoe snel zonverwarmde tegels een streepje water doen verdampen!
Enfin; Bo (en later ook Roos) heeft zich de hele middag vermaakt met een emmertje water en een kwast! Heerlijk puur toch? En met een beetje fantasie zag je echte Chinese tekens verschijnen. Bo bevestigde haar roots op een prachtige manier!

Deze mama heeft zitten genieten van een wonderlijke deja-vu.

Het einde van een tijdperk(je)

Twee maanden geleden had ze nog vreselijk veel lol, samen met Jin, Qi-yan en natuurlijk met judomeester Roeland. Wat heeft ze een leuke tijd gehad! Aan meester Roeland heeft het in ieder geval niet gelegen; wat doet die vent het leuk met die kleintjes!
Twee maanden geleden zagen we het dus totaal nog niet aankomen, maar de laatste weken is de klad er ingekomen. Bo werd steeds dwarser (in tegenstelling tot Qi-Yan, die na een behoorlijk recalcitrante periode ineens het licht begon te zien), ze deed totaal niet meer mee met de les en zat mokkend en snikkend aan de kant. Het werd gewoon stomweg gênant om daar als ouder bij te moeten zitten.
Gisteren de allerlaatste keer. Om de druk van de ketel te halen had ik al bij voorbaat gezegd dat ze mocht stoppen; je weet nooit wat zoiets teweeg brengt. Maar helaas heeft het niet mogen baten. Na de laatste afgroet, die ze vol overgave bracht, liep ze naar de meester toe. Met een (voor haar ongekende!) vasteradenheid zei ze tegen hem: "Ik kom niet terug!"
Bo is helaas gestopt met judo... Ik denk er met een vleugje weemoed aan terug, maar ben tegelijk ook wel trots dat ze het zelf durfde te gaan vertellen!
En nu gaan we snel aftellen tot de dag dat Roos naar meester Roeland mag (officieel pas als ze tweeënhalf is).