Het einde van een tijdperk(je)

Twee maanden geleden had ze nog vreselijk veel lol, samen met Jin, Qi-yan en natuurlijk met judomeester Roeland. Wat heeft ze een leuke tijd gehad! Aan meester Roeland heeft het in ieder geval niet gelegen; wat doet die vent het leuk met die kleintjes!
Twee maanden geleden zagen we het dus totaal nog niet aankomen, maar de laatste weken is de klad er ingekomen. Bo werd steeds dwarser (in tegenstelling tot Qi-Yan, die na een behoorlijk recalcitrante periode ineens het licht begon te zien), ze deed totaal niet meer mee met de les en zat mokkend en snikkend aan de kant. Het werd gewoon stomweg gênant om daar als ouder bij te moeten zitten.
Gisteren de allerlaatste keer. Om de druk van de ketel te halen had ik al bij voorbaat gezegd dat ze mocht stoppen; je weet nooit wat zoiets teweeg brengt. Maar helaas heeft het niet mogen baten. Na de laatste afgroet, die ze vol overgave bracht, liep ze naar de meester toe. Met een (voor haar ongekende!) vasteradenheid zei ze tegen hem: "Ik kom niet terug!"
Bo is helaas gestopt met judo... Ik denk er met een vleugje weemoed aan terug, maar ben tegelijk ook wel trots dat ze het zelf durfde te gaan vertellen!
En nu gaan we snel aftellen tot de dag dat Roos naar meester Roeland mag (officieel pas als ze tweeënhalf is).