Weer een mijlpaal

Gisteren mocht Bo naar haar allereerste échte kinderfeestje!
Niet zo eentje waarbij de mama's en papa's ook zijn uitgenodigd, want die hebben we al vaak genoeg meegemaakt. Neen, het was een echt partijtje waar alleen genodigde kinderen van harte welkom waren!
Toen Bo pas drie weken op school zat kreeg ze zomaar een schattige roze uitnodiging in haar handen gedrukt. Het meisje dat haar uitnodigde heette Jade. Ik kende het meisje amper en Bo leek niet meteen over te lopen van enthousiasme... Maar ik vond het natuurlijk heel lief van zo'n grietje, dat ze Bo - die volgens mij in de klas vooral met zichzelf bezig is en nog niet erg sociaal is - had uitverkoren voor haar verjaardagsfeest! Wel even schrikken, want Bo was nog nooit "uitbesteed" bij "vreemden". De overgang van peuter naar schoolgaande kleuter wordt steeds duidelijker; zoiets hadden we nog niet eerder meegemaakt.
"Neem je prinsessenjurk mee?" stond er op het kaartje. Hm, die had Bo eigenlijk nog helemaal niet. Hoewel; die blauwe "Shanghai dress" uit China kan er ook wel mee door. Opgelost!
Nu was het zaak om Bo te gaan voorbereiden op het fenomeen "kinderfeestje", voor het gemak omgedoopt tot "prinsessenfeestje". Want het was natuurlijk wel heel raar dat Qi-Yan niet mocht meekomen! "Nee het is alleen voor prinsesjes, en daarom mag mama ook niet blijven!" De bedenkelijke blik in Bo's ogen deed het ergste vermoeden.
Na een prettig telefoongesprekje met de moeder van Jade bleek dat het een heel rustig feestje zou worden. Met vijf meisjes van 4 en 5 jaar oud zou ze leuke prinsessenspelletjes gaan doen, gewoon thuis dus geen gekkigheid. Precies HET feestje voor Bo. En Jade's moeder nodigde me uit om er gewoon eerst even bij te blijven om te zien hoe het zou gaan met Bo. Opgelucht begon ik aan de grote uitdaging om Bo warm te krijgen voor het prinsessenfeest. Zo gedoseerd mogelijk trachtte ik elke dag een kleine zinspeling op het naderende feest te maken, waarbij uiteraard de nadruk lag op het feit dat alleen echte prinsessen op het feest mochten komen. Het leek erop dat Bo steeds meer gevoel kreeg bij het gebeuren, maar spannend bleef het natuurlijk wel.
Gisteren was het zover. Lichtelijk gespannen reden we naar Jade's huis. Roos had ik voor het gemak even bij Eef gestald. Jeweetmaarnooit hoe paniekerig Bo wordt in zo'n vreemde situatie... Bij het huis aangekomen rende ze echter naar de voordeur en begon enthousiast op de bel te rammen. Enigszins verbaasd liep ik achter haar aan het huis binnen. De vader van de jarige begroette ons hartelijk en begon Bo's jas los te knopen. Met een vriendelijke glimlach liet Bo het gebeuren. Ik stond perplex! Geen spoortje van haar angst voor obekenden te bekennen! Op haar gemak nam ze de smaakvol ingerichte kamer in zich op en wandelde ontspannen naar binnen. Mama hobbelde er een beetje bedremmeld achteraan. Toen de mama´s vertrokken zag ik wat traantjes bij de andere prinsessen. "Gelukkig mag ik nog even blijven om Bo op haar gemak te stellen" dacht ik tevreden. Mijn gedachte werd echter meedogenloos de kop ingedrukt toen Bo mij totaal negeerde en nieuwsgierig haar plekje aan tafel opzocht, om vervolgens luidruchtig haar limonade naar binnen te slurpen. Terwijl de andere prinsessen hun tranen droogden begon Bo alvast tevreden aan haar spekjes te knagen. Ik zat er inmiddels behoorlijk overbodig bij, en vroeg me af wanneer ik zou opstappen. Die vraag werd sneller beantwoord dan je "prinses" kan zeggen. Voor ik het wist sprong Bo van haar stoel en ging recht voor me staan. Terwijl ze me uitdagend aankeek riep ze "Ga jij nou WEEEHEG!"
WOW wat een daadkracht! Ik stond wederom perplex! Met gemengde gevoelens nam ik snel afscheid. Aan de ene kant was ik apetrots op zoveel onafhankelijkheid! Aan de andere kant moet ik nog wel erg wennen aan het feit dat ze mij niet meer elke keer nodig heeft bij nieuwe situaties.
Mijn kleine bange vogeltje is een mooie trotse kraanvogel geworden!
(PS het was een topfeestje; helemaal zoals Bo het zelf ook zou hebben willen vieren)