Toen we de gordijnen verwachtingsvol opentrokken, zagen we een prachtige witte sneeuwdeken over de wereld liggen.
Een sneeuwpop moest er gemaakt worden, en een beetje snel! Dat was althans wat Bo vanaf het ontbijt bleef roepen.
Helaas viel er eerst nog een klein REGENbuitje (gromgrom), waardoor de witte deken een tikje sappig werd. Maar gelukkig was de sneeuwlaag dik genoeg om weerstand te bieden tegen die narigheid. Rond een uur of 11 konden we eindelijk naar buiten om een poging te doen een mooie pop te bouwen.
Vol overgave gingen we met z'n viertjes aan de slag.
Zo stoer als Roos altijd is, wordt ze van koude toch wat minder bikkelig. Haar wantjes gingen steeds uit en om de haverklap stond ze te piepen dat ze "kouwe vingetjes" kreeg. We hebben in een halfuurtje tijd zeker tien keer opnieuw haar wantjes moeten aantrekken.
Bo, die dus meestal een stuk pieperiger is, had daarentegen weinig last van de koude. Vorig jaar op vakantie in Ovifat - 1 meter sneeuw in de achtertuin! - was Bo al degene die ons verbaasde door het langst van iedereen in de sneeuw te spelen.
Ze was werkelijk niet het huis in te slepen. Mijn "sneeuwtijger" noemde ik haar!
Roos stond toen tot haar liezen in de sneeuw en het enige dat ze deed was huilen; tranen met tuiten! Die houdt toch meer van een Mediterraan klimaat, ben ik bang.
Vandaag bleek dus dat onze dametjes hun persoonlijke mening over sneeuw het afgelopen jaar niet hebben bijgesteld... alhoewel...
Na een halfuurtje rollen, schuiven, schrapen, scheppen en piepen was onze allereerste op-Nederlandse-bodem-gemaakte-familie-sneeuwpop een feit!
En toen gebeurde er iets grappigs! Vanaf het moment dat onze sneeuwpop getooid was met een neus, ogen, muts en shawl, vond Bo hem zomaar "een beetje eng" geworden.
En Roos... die vond die ijskoude man ineens heeeeel erg lief!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten