Wildebrasje naar de EHBO

Gezien het onbesuiste karakter van Roos zat het er wel aan te komen; een gezellig bezoekje aan de EHBO!
En ik ben bang dat het helaas ook niet de laatste keer was...

We schrijven dinsdagavond, rond half 7 's avonds. Tijd om de meiden naar bed te brengen, zodat ze er uiterlijk kwart over 7 in liggen.
Meestal werken ze lekker mee, maar je hebt van die avonden...
Roos was dubbeldwars, zeer druk en stuiterig.
Met geen mogelijkheid rustig te krijgen, dus dan maar even vijf minuten laten uitrazen, die meid.
Om aan het tandenpoetsen te ontsnappen, rende ze naar onze slaapkamer en begon wild op ons bed te springen. Als waakzame moeder roep je dan wel tien keer "Pas op dat je niet valt!", "Kijk uit voor de rand!", en meer van dat soort waarschuwingen.
Dat was deze avond (zoals meestal) tegen dovemansoren gezegd, want Roos stuiterde vrolijk verder. Op een gegeven moment vond ik het welletjes en wilde haar in de lurven grijpen.
Schaterend liet Roos zich achterover vallen op het bed... tenminste dat DACHT ze! Ik zag de bui al aankomen en probeerde haar val met een snoekduik op te vangen, maar het was te laat. Als in slow-motion zag ik haar met haar achterhoofd op de stenen vensterbank kletteren.
Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als ze er met haar nek op geklapt was. BRRRR. Maar goed, deze aktie had ook een hoog BRRR-gehalte, want met een doffe klap smakte haar koppie precies op de rand van de vensterbank.
Alsof ik het zelf voelde greep ik haar beet, terwijl zij gillend van de pijn op het bed kronkelde. Ik reageerde geschrokken maar ook onmachtig; "Waarom doe je nou nooit eens voorzichtig?".
Toen ik mijn hand van haar achterhoofd haalde zat er bloed aan. SLIK!
Nadat Roos bedaard was (en dat ging verbazingwekkend snel) bekeken we onder een sterke lamp de schade; een diepe jaap.
Getverdegetver, dat wordt een retourtje EHBO!
Opa en oma werden gebeld, want die wonen om de hoek en dan is het toch wel wat soepeler te regelen.
Bo was zich ook behoorlijk rotgeschrokken en keek verschrikt hoe we aanstalten maakten om naar het ziekenhuis te vertrekken. Dat zag Roos ook en ze presteerde het nog om haar grote zus gerust te stellen; "Bo, ik kom zo weer terug!"
Wat een wijsneus!
Mama mocht met opa naar de EHBO en papa bleef met oma thuis om Bo gerust te stellen en in bed te stoppen.
Na het inchecken bij de eerste-hulp-balie moesten we even wachten. In eerste instantie bleef Roos rustig en schijnbaar zielig op mijn schoot zitten.
Maar na vijf minuutjes vond ze het wel weer genoeg zielig gedoe en sprong ze van mijn schoot. Terwijl ze rondjes door de wachtkamer danste, dacht ik: "Ik hoop dat ik hier niet voor niks naartoe ben gekomen, want dan schaam ik me dood met zo'n vrolijk kind." Tegen iedereen die langs kwam lopen riep Roos: "Ben jij de dokter?". Ze leek er zin in te hebben! Eenmaal in de behandelkamer begon ze echter onraad te ruiken en liet ons weten dat ze er geen zin in had. "Nee schatje, mama eigenlijk ook niet!", antwoordde ik lachend met een zucht.
Gelukkig waren we niet voor niks gekomen (;D), want de arts heeft drie mooie krammen in haar koppie gezet. Zonder verdoving!!! Ze had dus écht een gat in haar kop, want ik kon het schedeltje zien! Tjee wat is die meid een BIKKEL! Tijdens het zetten van de krammen brulde ze op volle kracht terwijl ze met drie personen in bedwang werd gehouden. Maar zodra het gedaan was, werd ze weer rustig en ging verder met kletsen alsof er niks gebeurd was!
Als'ie zou bestaan zou ik god op mijn blote knieën danken dat ons wildebrasje zo'n bikkel is, want ze zal nog wel vaker "aan de beurt" komen, ben ik bang.