Terugkijkend...

... op het afgelopen halfjaar ben ik er des te meer van overtuigd dat er helemaal niks valt te plannen in het leven. Jahaah; een vakantie, een uitje of de aanschaf van een auto; DAT kun je plannen (hoewel zoiets ook wel eens anders uitpakt dan was bedoeld)! Waar ik nu op doel, is dat je de GROTE dingen in het leven gewoon niet kunt plannen of inschatten.
Je moet het gewoon nemen zoals het komt. In tijden van wanhoop probeer je er het beste van maken, in tijden van geluk mag je gewoon genieten van het moois dat jouw pad kruist.
Had je mij een half jaar geleden gezegd dat ik nu met twee "eigen" kinderen in de fietskar zou rondcrossen, had ik je voor gek verklaard.
Ten eerste had ik natuurlijk over die kar geschamperd: "IK met zo'n burgerlijke fietskar, daar zou ik niet dood mee gevonden willen worden!" En kijk mij nu eens; apetrots zwabber ik met dat ding door de buurt en maak de straten onveilig, vooral voor tegenliggers!
Ten tweede - en daar gaat het hier natuurlijk om - had ik natuurlijk nooit geloofd dat we nu al twee van die schattige dochters zouden hebben. Een half jaar geleden zag de wereld er namelijk nog heeeeel anders uit...
We telden onze zegeningen met elkaar en met onze lieve Bo. Maar we wilden er zo graag nog een tweede kleintje bij en dat zou nog wel heeeeel lang gaan duren. De vooruitzichten waren triest; er komen op dit moment nog maar mondjesmaat kindjes uit China. De wachttijden voor een gezond kindje zijn opgelopen tot 26(!!!) maanden en gaan zeker door naar 30 maanden (tot oneindig!). Er zit zo weinig beweging in, dat er in alle redelijkheid geen nieuwe aanmeldingen voor een gezond kindje kunnen worden gedaan.
Op de VIA-cursus wordt eigenlijk alleen nog maar "reclame" gemaakt voor Special-Needs-kindjes. Gelukkig voor hen - en voor hun aanstaande ouders - liggen daar nog wel mogelijkheden. Maar ook hiervoor lopen de wachttijden helaas behoorlijk op tot een onoverzichtelijk niveau. En dát was het pad wat wij, een half jaar geleden, nog aan het bewandelen waren voor het Brusje van Bo.
Samen met vrienden, die hetzelfde pad bewandelden, filosofeerden we regelmatig over "de Brusjes" die nog zouden komen.
"Misschien nog een voorstel vóór de Olympische Spelen en dan afreizen rond de jaarwisseling?" Kerst in Beijing; DAAR gingen we voor!
Maar... zouden ze nog wel echt komen? "Ja natuurlijk!" riepen we dan zelfverzekerd in koor. Ondertussen bleef de twijfel knagen.
Inmiddels is er gelukkig meer inzicht in de planning.
Nu zijn we er ECHT van overuigd dat hun Brusje er ook nog wel komt. Maar daar waren we (IK in ieder geval) destijds nog niet zo zeker van; in adoptieland blijft het motto; "Eerst zien dan geloven!".
Het is voor mij gewoon ondenkbaar om niet meer betrokken te zijn bij allen die nog wachten. Wij zijn elke dag heel dankbaar dat we het adoptietreintje vroegtijdig hebben mogen verlaten op de halte "Roos". Daarentegen voelen we ons nog steeds behoorlijk "geestelijk aanwezig" in dat boemeltje vol documenten, procedures, geruchten, verwachting, spanning en frustraties.
En wanneer bovengenoemde vrienden hun langverwachte voorstel krijgen, zal hier ook menig vreugdetraantje vloeien.
Daar durf ik mijn fietskar om te verwedden!