Wie zoet is krijgt lekkers

Zoals de meeste kinderen is Bo GEK op zoet!
Een liedje zingen bij haar schoentje doet ze vol overtuiging, maar vooral omdat ze er SNOEP in krijgt. Géén kadootjes, want die passen er toch niet in - haar eigen woorden. Net als vorig jaar geeft ze nog steeds erg weinig om kadootjes. Ons kind is gewoon snel tevreden... heerlijk toch? Een handje strooigoed en een chocoladekikker in haar schoentje en ze is dolblij.
Zelf heb ik de neiging om er af en toe toch een klein kadootje in te stoppen, dus deze week vond ze een stickerboekje naast haar schoen. Naam erop, handje pepernootjes erbij, dat maakt het nog veel echter. Ze was oprecht blij met het kadootje, en heeft de halve dag lopen pielen met de stickertjes. Maar toen papa 's avonds thuiskwam van zijn werk en vroeg wat ze in haar schoen had gekregen, was het antwoord; "PEPERNOOTJES!"


Gisteren vond ik het tijd om eens te proberen om zelf pepernoten te bakken. Samen met mijn "PepernotenPietje" ging ik aan de slag. Gewapend met klei-gereedschap (goed gewassen natuurlijk) heeft Bo uit lange deegworsten prachtige deegplakjes gesneden.
Daarna werden in opperste concentratie prachtige balletjes gerold die uiterst zorgvuldig op de bakplaat werden gelegd. Bo vond het geweldig interessant!
Zodra ons baksel in de oven stond verspreidde zich een heerlijke speculaaslucht door de kamer. Springend van ongeduld stonden we in de keuken te wachten; twintig L A N G E minuten.
Toen de nootjes - zeg maar noten! - eindelijk klaar waren, brandden we bijna onze monden aan het lekkers! Eenmaal afgekoeld waren ze trouwens nog lekkerder. Ook Roos was wild-enthousiast. Wanneer de koektrommel in haar gezichtsveld verscheen, begon ze luid pruttelend te "roepen" dat we haar vooral niet mochten overslaan!
De krakend verse heerlijkheden verdwenen binnen 24 uur in onze buiken.
Onze gezin heeft er twee grote pepernotenfans bij; dat maakt dus vier...

Krullenkopje ontdekt haar eigen IK

Dat we een behoorlijk eigenwijsje in huis hebben, wisten we al een tijdje.
Maar dat onze jongste telg een super-opstandig spinnenkopje is, DAT beginnen we ons pas nu goed te realiseren.
Vaak denk je hoopvol: "Misschien is het mijn eigen perceptie, het valt best wel mee..." Maar vandaag bevestigde de consultatie-arts, met een meewarige blik in haar ogen, ons vermoeden. Twee prikjes zou onze kleinste spruit krijgen. Vorige keer (zo'n half jaar geleden) gedroeg ze zich als een echte bikkel. Dat ze toen nog nietsvermoedend en onschuldig door het leven fladderde was natuurlijk de belangrijkste reden voor dit schijnbaar onverschillige gedrag. Nog voordat ze zich realiseerde wat er gebeurde, was het kwaad immers al achter de rug. Deze keer verwachtte ik ook weinig drama. NIETS WAS MINDER WAAR!
Tijdens het gewone onderzoek gedroeg ze zich heel ondernemend. Het toetsenbord van de dokter werd bijna gesloopt; de - eerlijk verdeelde - blokjes werden van Bo afgepakt; het matrasje werd van het buro gegooid (terwijl ze er zelf eerst op zat - hoe FLIKT ze dat?) En natuurlijk had ons mevrouwtje praatjes voor tien!
Zodra ik kleine Roos echter stevig vastgreep (voor de zekerheid moet je ze toch even goed vasthouden) voor de prikken, begon ze onraad te ruiken en verzette zich hevig. Dit verzet leek totaal niet op de oprechte hysterie en - bijna ruikbare - angst die we van onze oudste Bo gewend zijn. Roos was gewoon heel PISSIG dat we dit haar zomaar flikten! Na de twee prikken (wel een beetje zielig natuurlijk) was ze binnen 1 minuut weer stil. Ze bleef ons echter namopperend en vol verwijt aankijken en toen ik haar weer aankleedde kreeg ik nog wat boze scheldwoorden ("Kika-kika baba tutu-tuuuu") naar mijn hoofd geslingerd. "Wie denk je wel dat je bent, maamaah!"


Ons - overigens heel schattig en ontwapenende - Roosje is en zeer doelgericht persoontje. Ze weet precies wat ze wilt, en gebruikt daarbij alle mogelijke middelen die binnen haar bereik liggen! En als je denkt "Wat kan zo'n kleine dreumes van nog geen 15 maanden nou voor middelen aanboren?", dan zal ik er een paar voor je opnoemen.
- De trap opklimmen (al vanaf een maand of 13 - helemaal naar boven).
- Op tafel klimmen (vanaf vanmorgen - met stoel als opstapje!!!)
- Loopauto opklimmen, rijden, wheelie maken (die gaaaat een X achterover!), afklimmen
- Tekenen met potloden, precies zoals grote zus Bo dat doet (juiste greep, alleen nog geen kracht dus weinig op papier)
- Alle (keuken)kastjes en lades opentrekken
Deze lijst is onvolledig, maar het gaat vooral om de manier waarop ze dit kattenkwaad uitvreet. Allereerst met een ondeugende smile op haar smoeltje. Ze weet drommels goed wanneer iets niet mag en zodra ze ziet dat je eraan komt lopen, kruipt ze heel snel weg en daagt je gewoon uit.
Het open kastdeurtje wordt snel door haar dichtgedaan en vervolgens kijkt mevrouw je met een schijnheilig gezicht vrolijk aan.
Haarspeldjes, bijvoorbeeld, kan ik voorlopig niet meer in haar haar doen. Ze trekt ze eruit en stopt ze vervolgens - DWARS! - in haar mond. Ze weet dat we ze afpakken, dus als ze haar speldje uittrekt en ziet dat je eraan komt, dan stopt ze het razendsnel in haar mond en gaat ervandoor! Vaak best wel heel grappig, maar dit soort akties vinden we minder leuk...
Zoals de arts vanmorgen al zei; dit dametje heeft een heel ander karaktertje dan Bo; sterkte ermee (;D).
Neefje Jerre is ook zo'n belhamel en Kamikaze-piloot. Inmiddels is hij drieënhalf jaar oud en ik vroeg onlangs aan zijn moeder of Roos ongeveer net "net zo erg" is als Jerre destijds... Moeder was even stil en zei toen triomfantelijk doch met een spoortje van meeleven: "Ik ben bang dat Roos erger is dan Jerre!" Oh neeeee!
Maar voordat je denkt dat dit een grote klaagblog wordt; het is meestal heeeeel erg leuk om zo'n "stout" kind te hebben. Vooral wanneer je er ook nog eentje hebt die bijna altijd heel braaf en rustig is (TWEE van die druktemakers wens ik niemand toe).
NEVER A DULL DAY met Roos. Het leven is een feestje. Af en toe ga je eens op je bek, maar na een korte huil- of scheldbui is het alweer over, en gaan we fijn op zoek naar nieuw avontuur/kattenkwaad. Eigenlijk is het gewoon een heel stoer, eerlijk, onbevangen en heerlijk (B)engeltje!

Mooooie bessies

Samen met mama, oma en opa mooie bessies plukken; dat is toch wel het fijnste dat je je als kind kunt wensen. Bo is in ieder geval dolgelukkig als ze met haar regenlaarsjes mag ronddarren op de cranberrievelden van Terschelling.
Vorig jaar ontpopte ze zich al als virtuoos bessenplukster. Er werd in de familie zelfs al van kinderarbeid gesproken... Maar als ik dan (ietwat schuldbewust) vroeg of ze naar huis wilde, kreeg ik steevast "Neehee!" te horen.
Nu, een jaar later, is ons dametje een stuk mondiger geworden. Dus als ik vraag of ze al naar huis wil, hoor ik iets als: "Hier is nog een mooi plekkie met mooooie bessies!"
Door de zware regenval van de afgelopen weken staan de velden onder water. Gemiddeld zo'n 10 cm diep, maar op sommige plekken wel 30 cm!
Het is eigenlijk een soort sawa geworden, waar onze ChinaGirl fantastisch tot haar recht komt. Ze vind het echt heerlijk! En wij ook (alleen papa vindt het - in tegenstelling tot de rest van de familie - maar een rare hobby)!
Terwijl wij fanatiek door de rode bessenmassa lopen te graaien, komt Bo met haar knuistjes vol steeds even langs om te laten ziet wat een mooie bessies ze nu weer heeft gevonden. Tussendoor met oma nog even een Liga happen, en dan snel weer aan de slag.
Na een uurtje "hard werken" gaan we huiswaarts met een grote emmer vol prachtige cranberries. Bo zit vrolijk zingend voorop mijn fiets, met rode blossen en een spijkerbroek die nat is tot aan haar kruis. Thuisgekomen rent ze met soppende laarsjes naar de voordeur om de glimmende rode buit aan papa te laten zien.
Wat is het soms toch heerlijk simpel om gelukkig te zijn.

Stoere snoepjes!

Bo zit sinds een maandje op JUDO, jawel! Tuimeljudo om precies te zijn. Vooral voor kleintjes die nog een beetje angstig in hun lijfje zitten vind ik het een fantastische uitvinding. Natuurlijk is het ook hartstikke leuk voor wilde bravourkoters; die kunnen op een gecontroleerde manier lekker even uitrazen. Maar vooral voor voorzichtige angsthaasjes zoals Bo is het een briljante therapie! Ze leren hoe ze elkaar kunnen omduwen, hoe ze moeten vallen, koprollen, etc op een speelse manier. Dat geeft een hoop zelfvertrouwen!
"Tsjonge, dat ik dat ook kan met mijn lijfje", hoor ik ze bijna denken.
Aan het begin en eind van de les moeten de peuters gedisciplineerd op een rij gaan zitten en met een buiging de sensei (meester) groeten. Even de oogjes dicht om de geest leeg te maken... Bo vind het prachtig; het Aziatische bloed stroomt duidelijk door haar adertjes! Met haar judo-maatje Jin (voor de kijker links naast Bo op de foto) heeft Bo de grootste lol.
Ze gaat elke week heel vrolijk naar haar judoles, dus dat is sowieso fijn. Maar daarnaast lijkt Bo écht een stuk weerbaarder te worden!
Want terwijl ze eerst netjes aan de kant stapte wanneer er een brutaaltje bij de glijbaan wilde voordringen, zie ik haar nu ook regelmatig stevig met haar ellebogen werken.
HAHAHA, goed zo meissie!
Hmm, mijn volgende zorg dient zich aan; ze mag absoluut niet zo'n brutaal kreng worden! Maar voorlopig vind ik het heerlijk om te zien hoe Bo eindelijk voor zichzelf opkomt.

Plas-en-poep praatje!

Kinderen blijven je verbazen...
Terwijl Roos ons hele huis vrolijk tot "NOT monkey proof" heeft bestempeld (PFFFF wat heeft die onvermoeibare meid een vermoeiende ondernemersgeest), wordt Bo gewoon zindelijk! Al maaaaanden maakte ik me "zorgen" dat ze nog geen enkele intentie toonde om de luier af te schaffen.
Met Roos erbij werd ik eigenlijk wel een beetje moe van al die luiers... Soms had ik werkelijk het gevoel dat ik de hele dag alleen maar billen aan het verschonen was! Ik riep wel eens gekscherend "Als ze zestien is, rijdt Bo hopelijk zonder luier op de brommer!"
Ik vertelde haar uiteraard dagelijks dat er al veel grote kindjes waren (met namen erbij) die geen luier meer aan hadden en dat die op de grote WC plasten (poepen hebben we nog maar overgeslagen). Boekjes over plassen op de WC, stickertjes, kadootjes beloofd; niks maakte indruk! Hoewel; het verhaal over het jongetje dat elke dag ging "oefenen" op de WC vond ze prachtig, dat mocht ik elke avond voorlezen. De WC leek dus wel interessant voor Bo te worden, maar voorlopig we moesten we nog geduldig wachten tot het "echte werk" ten uitvoer zou worden gebracht.
We kochten een speciale WC-bril, waar een klein kinderbrilletje was ingebouwd. Het is overigens een ontzettend lastig ding om met je volwassen billen op te zitten, want hij schuift gevaarlijk heen en weer. Maar je bedenkt van alles om die kleine billetjes op de WC te krijgen, nietwaar?
Om niet teveel mentale druk op die meid te leggen mocht ze - net als het jongetje in haar favoriete boekje - elke dag 1 keer lekker "oefenen" op die kleine WC.
Maar dat nam ze erg letterlijk; geen druppel kwam eruit.
In de vakantie is het eindelijk begonnen. Vlak daarvoor waren we een dagje uit met de Mooijtjes. Fee "deed" het al op de grote WC, terwijl Bo nog gezellig met een dikke luierkont rondrende. Zodra Fee een plas ging doen rende Bo er achteraan om te kijken! Die plaskunsten van Fee moeten haar hoogstwaarschijnlijk toch hebben geïnspireerd om het zelf ook maar eens te gaan proberen.
En wanneer je tijdens de vakantie de hele dag in je bikinislipje rondhupst, is het toch een makkie om het ook te leren (en het scheelt mama en papa een hoop werk als het nog eens foutgaat)? Apetrots zat ze op de pot. Soms kreeg ze applaus van ons (Roos klapte natuurlijk vrolijk mee!) en dan straaaalde ze gewoon. Zo leuk om te zien!
Poepen was nog even spannend, maar levert nu meestal ook geen enkel probleem meer op. Zoooo knap vind ik het!
Enkele "ongelukjes" hebben we uiteraard gehad. De vervelendste (voor álle partijen) was een grote plas op de grond van de VOMAR. Vlak voor de verse vleeswaren nog wel! Ik had - als brave mama - wel een luier en verschoning meegenomen, maar was vergeten om een keukenrol in te pakken. Met het schaamrood op de kaken heb ik de boel met een doekje (met dank aan de slager) een beetje halfdroog gedept en vervolgens zijn we snel naar de groente-afdeling doorgeslopen.
We moeten de volgende keer maar eens vooraf gaan uitzoeken waar de WC in de VOMAR is...
Gisteren waren we naar de stad, even winkelen. In twee uur tijd heb ik drie(!) verschillende WC's van binnen gezien; allemaal nieuwe plekken waar ik nog noooooit eerder was geweest. Grappige bijkomstigheid van "zindelijke" kinderen; zo kóm je nog eens ergens!
Overigens is het kleine kinder-WC-brilletje helemaal niet meer "in". Omdat ik dat rotding toch niet voor niks heb aangeschaft vroeg ik gisteren of ze misschien nog eens lekker op de kleine WC wilde zitten.
"Die was om te oefenenen!" was haar simpele antwoord.
En klaar ben je ermee!
Morgen mag Ray de oude bril er weer opzetten; kunnen wij eindelijk ook weer eens wiebelvrij plassen en poepen...

Heerlijke vakantie gehad!

Twee weken Frankrijk, dit jaar.
Wij zijn altijd gewend geweest om VEEEEL te doen in onze vakantie.
Met twee kleine spruitjes ben je echter al tevreden met niksdoen.
Beetje poedelen, boodschapjes doen, rotzooien, eten, drinken...
Zolang zij blij zijn, zijn wij dat ook; de foto's vertellen de rest.

Twee jaar geleden...

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat mijn leven ingrijpend veranderde.
In ieders leven zijn vele gebeurtenissen die van grote invloed zijn op de rest van je leven. Voor mij waren dat bijvoorbeeld; slagen voor mijn examen, samenwonen en trouwen met Ray, overlijden van oma, ontslagen worden...
Deze - op zichzelf niet onbelangrijke - gebeurtenissen vallen echter in het niet bij DE GEBEURTENIS van 19 juli 2006.
Toen werd ik namelijk MOEDER! En wel op een hele speciale manier. Geen zwangerschapsgymnastiek, geen weeën, geen bevalling en (last but not least!) géén striae!!! Ik werd moeder door één telefoontje en herinner het me nog als de dag van gisteren...
Rond 10 uur belde Berendet van WereldKinderen.
Juist op dat moment was ik weer in een mopperige bui.
Ray wilde die dag namelijk samen verder aan ons huis gaan schilderen en vroeg hoe we het zouden indelen.
Ik riep opstandig dat ik echt GÉÉN zin had om te schilderen.
Ik wilde immers maar één ding; naar Den Haag om foto's van ons kindje in ontvangst te nemen! Op dat moment waren we zo'n 4(!) jaar bezig met de adoptie van ons eerste kindje. We wisten dat we elk moment gebeld konden worden met HET voorstel, dus de spanning liep behoorlijk op.
Dan eerst maar even wat China-dingetjes regelen (je moet toch wat?)... de vaccinaties!?
Zuchtend pakte ik pen en papier om het telefoonnummer van de GGGD op te schrijven, en juist op dat moment ging de telefoon.
Ray zette de radio zachter en ik nam op.
Berendet stelde zich voor en ik ZWEER je dat ik eerst niet geloofde dat DIT het voorstel zou worden!
Ik dacht echt: "Die wil zeker nog wat vragen". IDIOOT niet?
Toen ze vroeg of Raymond er ook was, schoot mijn bloeddruk naar tweehonderd!
Tsja en toen kregen we het hele verhaal te horen. Wanneer ze geboren was (9 mei 2005) en waar ze verbleef (SuiXi in de provincie Guangdong).
Dat haar Chinese naam "ijverig bloempje" betekende en dat het een hele mooie meid was...
Met trillende hand schreef ik het allemaal netjes op, maar ik wilde eigenlijk liefst meteen in de auto springen.
"Zullen we maar meteen naar je toekomen?" stelde ik voor.
Antwoord van B: "Ik heb de fotootjes hier op de mail; zal ik ze even doorsturen naar jullie?"
Dit was natuurlijk een zeer aangename verrassing!
Ik sloot het gesprek met B. snel af en natuurlijk wilden we de fotootjes meteen uitprinten! Dus Ray naar zolder om de printer aan te zetten.
Toen de fotootjes binnenkwamen ging ik meteen kijken! Daar was ze dan!!! Wat een plaatje, onze DOCHTER...
Een examenvrees-gevoel maakte zich onherroepelijk van mij meester. "Is deze mooie dame echt MIJN dochter? Die had ik zelf niet mooier kunnen maken! Nu mogen/moeten we echt voor haar gaan zorgen! Nu wordt het MENES!"
Toen Ray weer beneden kwam was hij uiteraard nogal boos; “Had je niet FF op me kunnen wachten met kijken?”
Ik was zoooo benieuwd (en in de war) dat ik daar helemaal niet aan had gedacht. SORRY SORRY SORRY Ray...
Elkaar omarmend hebben we, met waterige ogen, eerst vijf minuutjes naar de kiekjes van onze kersverse dochter zitten staren. "Wat is ze moooooi..."


Maar toen moesten we toch echt in aktie gaan komen! Eerst printerproblemen en daarna files, dus het was al 2,5 uur later voordat we in Den Haag arriveerden.
Maar onderweg konden we haar fotootjes al bewonderen… ZWIJMELZWIJMEL.
“Ik geloof dat ze niet lelijk is, he Ray?”
“Niet lelijk, MENS het is een BJOETIE!!! Mijn mooiste meid uit het Zuiden!!!” (je merkt dat Ray al iets eerder verliefd was dan ik)
"ONZE mooiste meid uit het Zuiden!" riep ik verontwaardigd.
Haar naam, die wij al maanden eerder bedacht hadden en die we nu eindelijk mochten gaan gebruiken, paste precies bij haar...
Bo betekent in het Chinees "kostbare schat".
Bij WK mochten we in de mooie “Haiti-kamer” het dossier in ontvangst nemenen kregen we nog meer fotootjes; Bo als baby en van een half jaar geleden. Er werd ons ook verteld dat we 6 weken later op het vliegtuig naar China zouden stappen om haar op te halen.
De dagen die volgden waren bizar, onwerkelijk, spannend en emotioneel.
Eigenlijk precies de achtbaan zoals verwacht, maar toch weer anders.
We waren zooooooooooooo gelukkig en door dolle heen!
Ik sliep alleen niet best. Maakte me veel zorgen hoe het met haar ging in dat verre China. Echt een bezorgde moeder...
Natuurlijk veranderde het dagelijkse leven pas echt toen we Bo thuis hadden, maar vanaf het moment dat ik haar fotootjes aanschouwde voelde ik me 100% MOEDER!
En tot op de dag van vandaag voel ik me onmetelijk trots en dankbaar dat deze lieve prachtmeid mij MAMA noemt.

Trots!

Wat hebben we toch een STOERE meiden.
Roos heeft eergisteren 2 prikjes van de dokter gekregen en... géén kik gegeven!
Wow, wat een dappere kleine meid; we zijn diep onder de indruk.
Zelf zijn we ook geen piepers met prikken, maar dit vonden we werkelijk heeeel erg stoer!
En Bo kan (eindelijk) helemaal zelf fietsen! Glunderend reed ze door de straten, met Beer in het mandje.
Mama&papa glunderden natuurlijk net zo hard mee!

Politie-agent?

Oh, oooh wat is het leven toch heerlijk met mijn twee meissies.
Maar... AF EN TOE voel ik me net een politie-agent!
Sinds Roos kan kruipen (en dat doet ze met verve) is Bo's speelgoed niet meer veilig.
Naast het feit dat wij nu moeten opletten of er geen "gevaarlijke" dingen tussen zitten, heeft Bo het heel moeilijk met het delen van haar spulletjes.
"Neeeej Roos, is MIJNNNNNNNNN!" hoor ik de hele dag. En als je niet uitkijkt, wordt deze uitspraak bekrachtigd met een forse duw! Gelukkig kan Roos tegen een stootje, maar zulk duwgedrag vind ik absoluut onacceptabel tegen zo'n klein babietje. Goed, met Jerre en Qi-Yan wordt er ook regelmatig het nodige "trek- en duwwerk" verricht. Deze heren zijn echter van dezelfde leeftijd en kaliber als Bo. Laat het grut het lekker zelf uitzoeken en meestal lost het zich dan vanzelf op.
Maar met een leeftijdsverschil van twee jaar is de strijd nogal oneerlijk, vind je niet? Natuurlijk is het voor Bo nog niet goed te bevatten dat haar - best wel stoere - babiezusje veel eerder omvalt dan genoemde vriendjes! Maar ik wil het gewoon niet hebben, dus blijf ik de hele dag corrigeren! Voor Bo (als adoptiekindje) is het extra belangrijk dat ze haar eigen dingetjes heeft - ze heeft die bevestiging "ik heb speelgoed dus ik besta!" nog hard nodig. Dus alleen bestraffend toespreken werkt averechts. Nu probeer ik steeds te scheidsrechteren tussen wat Roos wél mag en wat ze niet mag, en dat spreek ik dan ook duidelijk tegen de dames uit. Het lijkt wel te werken, want ik heb "Neeeej Roos, is MIJNNNNNNNNN!" al veel minder gehoord dan voorheen. Maar herhaling blijft het magische woord, dus voorlopig blijf ik lekker politie-agentje spelen!
Overigens vinden ze elkaar nog steeds heel lief hoor. Bo geeft Roos regelmatig een stevige knuffel (dan moeten we trouwens ook vaak ingrijpen, omdat Roos bijna fijngedrukt wordt). En de knuffels worden natuurlijk beantwoord door babiezusje...
LIEF HE?

Terugkijkend...

... op het afgelopen halfjaar ben ik er des te meer van overtuigd dat er helemaal niks valt te plannen in het leven. Jahaah; een vakantie, een uitje of de aanschaf van een auto; DAT kun je plannen (hoewel zoiets ook wel eens anders uitpakt dan was bedoeld)! Waar ik nu op doel, is dat je de GROTE dingen in het leven gewoon niet kunt plannen of inschatten.
Je moet het gewoon nemen zoals het komt. In tijden van wanhoop probeer je er het beste van maken, in tijden van geluk mag je gewoon genieten van het moois dat jouw pad kruist.
Had je mij een half jaar geleden gezegd dat ik nu met twee "eigen" kinderen in de fietskar zou rondcrossen, had ik je voor gek verklaard.
Ten eerste had ik natuurlijk over die kar geschamperd: "IK met zo'n burgerlijke fietskar, daar zou ik niet dood mee gevonden willen worden!" En kijk mij nu eens; apetrots zwabber ik met dat ding door de buurt en maak de straten onveilig, vooral voor tegenliggers!
Ten tweede - en daar gaat het hier natuurlijk om - had ik natuurlijk nooit geloofd dat we nu al twee van die schattige dochters zouden hebben. Een half jaar geleden zag de wereld er namelijk nog heeeeel anders uit...
We telden onze zegeningen met elkaar en met onze lieve Bo. Maar we wilden er zo graag nog een tweede kleintje bij en dat zou nog wel heeeeel lang gaan duren. De vooruitzichten waren triest; er komen op dit moment nog maar mondjesmaat kindjes uit China. De wachttijden voor een gezond kindje zijn opgelopen tot 26(!!!) maanden en gaan zeker door naar 30 maanden (tot oneindig!). Er zit zo weinig beweging in, dat er in alle redelijkheid geen nieuwe aanmeldingen voor een gezond kindje kunnen worden gedaan.
Op de VIA-cursus wordt eigenlijk alleen nog maar "reclame" gemaakt voor Special-Needs-kindjes. Gelukkig voor hen - en voor hun aanstaande ouders - liggen daar nog wel mogelijkheden. Maar ook hiervoor lopen de wachttijden helaas behoorlijk op tot een onoverzichtelijk niveau. En dát was het pad wat wij, een half jaar geleden, nog aan het bewandelen waren voor het Brusje van Bo.
Samen met vrienden, die hetzelfde pad bewandelden, filosofeerden we regelmatig over "de Brusjes" die nog zouden komen.
"Misschien nog een voorstel vóór de Olympische Spelen en dan afreizen rond de jaarwisseling?" Kerst in Beijing; DAAR gingen we voor!
Maar... zouden ze nog wel echt komen? "Ja natuurlijk!" riepen we dan zelfverzekerd in koor. Ondertussen bleef de twijfel knagen.
Inmiddels is er gelukkig meer inzicht in de planning.
Nu zijn we er ECHT van overuigd dat hun Brusje er ook nog wel komt. Maar daar waren we (IK in ieder geval) destijds nog niet zo zeker van; in adoptieland blijft het motto; "Eerst zien dan geloven!".
Het is voor mij gewoon ondenkbaar om niet meer betrokken te zijn bij allen die nog wachten. Wij zijn elke dag heel dankbaar dat we het adoptietreintje vroegtijdig hebben mogen verlaten op de halte "Roos". Daarentegen voelen we ons nog steeds behoorlijk "geestelijk aanwezig" in dat boemeltje vol documenten, procedures, geruchten, verwachting, spanning en frustraties.
En wanneer bovengenoemde vrienden hun langverwachte voorstel krijgen, zal hier ook menig vreugdetraantje vloeien.
Daar durf ik mijn fietskar om te verwedden!

PAS OP: ik kruip!!!

Wat een feest om naar te kijken; Roos kruipt.
Enkele dagen geleden begon het met een paar weifelende "tijgerbewegingen", maar nu heeft ze de smaak te pakken! Kraaiend van plezier hobbelt ze door de kamer. In het begin nog een beetje haperend. Ze leek wel zo'n baby-robotje waarvan de batterijen bijna op zijn. Maar in een mum van tijd had ze de slag te pakken en legt vele meters per minuut af.
En dan komt meteen HET probleem om de hoek kijken... ons huis is niet meer veilig genoeg voor deze jonge onderzoeker.
Waar Bo alle kastjes, lampjes, stekkers, etc. links liet liggen, slaat Roos juist linksaf!
Vandaag was eigenlijk de eerste dag dat ze ECHT goed kruipt, en dit is de inventaris van deze ene dag:
- Vingers in stopcontact (gelukkig al met kinderbeveiliging);
- Keukenlade opentrekken (loopt lekker soepel);
- Handje in de videorecorder;
- Hap van aardklont (uit de tuin) genomen;
- Kattenbrokjes geproefd.


Het is zo'n prachtig gezicht om dat dikke kontje te zien rondhobbelen.
En vooral die pretbek erbij; ze gilt het werkelijk uit.
Bo kruipt af en toe gezellig een stukkie mee.
"Kijk, zoooo moettah, Roos!"
TSJAAAA dat wordt dus vanaf nu opletten geblazen.
De rust is nu helemaal verdwenen.
Ik denk dat Roos helaas even weer wat vaker in de box moet vertoeven. Gelukkig vond ze dat geen straf, maar nu ze de wereld heeft ontdekt ben ik bang dat ze gaat protesteren - en geef het kind eens ongelijk!?
Voorlopig moeten we eerst maar eens wat serieuze aanpassingen in huis gaan aanbrengen.

Kusjesdag

K3 is hier gelukkig nog lang niet geïnfiltreerd, maar Kusjesdag lenen we natuurlijk graag van ze.
Je hebt van die dagen dat alles meezit. Mooi weer (niet te warm, niet te koud), je haar zit goed (niet te netjes, niet te rommelig) en iedereen is VROLIJK!
Mijn dochters zijn natuurlijk allebei zonnetjes in huis, maar zoals ieder mens hebben ze hun goede en slechte dagen. De één wat meer dan de ander, maar vandaag waren zij allebei SUPER-BLIJ en mama dus ook.
Bo overlaadde me bij het opstaan al met een lading vlinderkusjes. Dat zijn van die hele lichte fladderaartjes die zo lekker kriebelen. Mijn dag was al TOP!
Maar het kon niet op vandaag: na het aankleden pakte ze mijn wangen tussen haar handjes en drukte haar lipjes stevig tegen de mijne! ECHT zo'n intense pakkerd die je niet zomaar elke dag weggeeft (of krijgt!). "Wow wat een lekkere KUS!" bedankte ik haar, met kippenvel op mijn rug.
In een overmoedige - soort van verliefde - bui besloot ik dat ik het bij Roos ook wel weer eens kon proberen.
Nog geen jaar oud, begrijpt ze nog lang niet alles, maar soms dringen er dingen door die me verbazen! "Geef mama een KUS!" zeg ik regelmatig tegen haar.
Vaak heeft ze ECHT geen tijd/interesse, en worden mijn tuitende lippen genegeerd of weggeduwd. Maar vandaag was Kusjesdag, dus met een half geopend mondje duwde ze haar bekkie gretig tegen de mijne. Nog even een lekkere natte lik er achteraan: MMMM heerlijk!
Het blijft genieten met mijn twee Oosterse prinsessen.

Burgerlijk, maar oooh zo handig!

Ik heb de afgelopen jaren regelmatig meewarig omgekeken naar die moedertjes die met een fietskarretje rondreden. Ik vond het een vreselijk truttig gezicht!
Overigens zat daar uiteraard ook een vleugje "kift" bij, want IK zat voorlopig nog lang niet met twee kids op de fiets...
Nu Roos zich ineens - overigens zeer prettig! - heeft geïnstalleerd in ons gezinnetje, moet ik mij plotsklaps óók met twee koterjes op twee wielen door het verkeer gaan begeven.
Aangezien ik nogal een brokkenpiloot ben (beetje slingeren, tegen stoeprandjes schuren, rijdend mijn jas dichtmaken) is het nog een wonder dat ik met Bo nooit een rotsmak gemaakt heb. Regelmatig heb ik gedacht: "Oeps, dat ging maar net goed!"
Ik zag dus eigenlijk heeeel erg op tegen fietsen met Bo (12 kg) PLUS Roos (9 kg).
Op de peuterspeelzaal sprak ik een moeder die het wél kan. Ze vertelde dat het echter best wel een lastig klusje was.
Vanmorgen zag ik haar vol bewondering weer wegrijden. Ik bleef even staan om het "lastige klusje" nader te aanschouwen. Even de kunst afkijken...
Maar wat ik zag deed mijn bloed stollen! Halsbrekende toeren moesten worden uitgehaald om beide kids op die fiets te hijsen! "Dit gaat mij écht nooit lukken zonder botbreuken!" was mijn eerste gedachte.
Vanmiddag stonden we bij de HEMA; fietskar in de aanbieding! Meteen aangeschaft en daarna uiteraard een proefritje gemaakt. Tja, je bent een praktische mama of je bent het niet...
De eerste tien minuten hebben de dames allebei met hun handjes hun hoedje (dus hoofd) vastgehouden.
Lichtelijk verschrikte snoetjes maakten het beeld werkelijk hilarisch; alsof ze in de achtbaan zaten! Het was een prachtig lachwekkend gezicht. Ik hield het bijna niet droog.
Na een half uurtje zaten de meisjes gelukkig al een stuk minder gespannen in hun zeteltjes. Roos lekker brabbelend en Bo had weer oog voor alles wat voorbijkwam; "KIJK, een trein!"
Wij zijn alledrie helemaal klaar voor een veilige zomer!

9 mei: Bo DRIE jaar!

Een bijzondere dag... de derde verjaardag van Bo en pas de tweede verjaadag die wij samen mogen vieren. Voor onwetenden onder jullie een korte uitleg.
Bo is geboren in China. Daar heeft ze de eerste 16 maanden van haar leven doorgebracht in een kindertehuis. Wil je meer hierover lezen, bijvoorbeeld ons reisverslag; kijk op www.3huis.tk.
Bo's eerste verjaardag was dus in China. En wij wisten nog niks van haar bestaan; raar idee blijft het toch.

Nu Bo oud genoeg is om het fenomeen JARIG een beetje te gaan begrijpen hebben we er een "echt" kinderfeestje van gemaakt. Nog geen spelletjes ofzo, gewoon een pannenkoekenfeest voor 12 kindjes. Ray had 's morgens een stuk of 60 pannenkoeken gebakken (later bleek dat eigenlijk nog te weinig ivm hongerige mee-etende ouders). Kleurplaten en knutselspullen erbij en KLAAR! Dankzij het prachtige weer werd het nog mooier dan verwacht. De kotertjes konden heerlijk in de tuin ravotten en de papas en mamas zaten heerlijk te genieten in de zon of schaduw.
Roos heeft zich voorbeeldig gedragen. Die vond het werkelijk beregezellig! Zelfs in de box hadden we geen kind aan haar. Natuurlijk liepen wij zelf heen en weer te rennen om iedereen van natjes en droogjes te voorzien en op een gegeven moment dacht ik: "Oh ja Roos is er ook nog..." Eén snelle - beschaamde - blik in de box toonde mij een breed lachende Roos, die vrolijk met haar speeltjes lag te meppen.
Wat een KADOOTJE is het toch!
Ze is pas drie maanden bij ons maar ze is al helemaal "ingeburgerd" als ons eigen kind! Over Roos later misschien meer... want dit was DE dag van Bo!!!
Na eventjes wennen (Bo houdt niet zo van drukte) vond ze het toch wel heel erg gezellig met al haar vriendjes en vriendinnetjes. Maar van de kadootjes moest ze nog steeds weinig hebben... voorlopig hoeven we ons niet te schamen voor een kind dat ongegeneerd kadootjes uit handen rukt. Maar het was soms toch wel een beetje genant als ze een pakje niet wilde aanpakken en wegdook achter mama.
Aan het eind van de dag liep ze met rode blossen uitgelaten door de kamer. Ze heeft écht veel plezier gehad op haar feestje, maar toen iedereen was vertrokken, was Bo toch ook wel weer erg blij! Een echt "feestbeest" zal het vast nooit worden.
Elk jaar willen we niet alleen de Nederlandse maar ook de Chinese vlag uithangen, uit respect voor haar biologische moeder.
Vorig jaar prima gelukt, maar dit jaar door alle drukte VERGETEN!
Sorry lieve mevrouw uit China! Je hebt een prachtig lief kind gebaard, en wij zijn je oneindig dankbaar dat we het mogen zien opgroeien als onze dochter.
Lofjoe lieve Bo!

Het mooiste moederdag-boeketje

Wat een heerlijk weertje, zeg! Vanmiddag met de meisjes even een blokje om.
Bo lekker lopend (is eigenlijk nog steeds belangrijk voor ontwikkeling van haar groffe motoriek) en Roos in de wagen. Ik hoopte dat ze zou insoezen, maar ze vond het ommetje wederom veeeeeel te leuk en prachtig om haar oogjes dicht te doen.
Lekker doorzettertje, hoor! En zooooo vrolijk; haar humeur is gewoon niet stuk te krijgen. Alleen als ze echt moe, hongerig of ziek is gaat ze huilen. Voor de rest zien we de hele dag een olijke glimlach op haar snoet! ECHT een kadootje, zo'n pretletter. Bo lijkt er zelfs ook vrolijker van te worden. Niet dat het een sjagrijn is/was, maar Bo neemt het leven gewoon wat serieuzer. Beetje gereserveerd tiepje en vooral niet denken dat ik iedereen zomaar leuk vind... (ofzo)
De laatste weken horen we haar vrolijke schaterlach en giecheltje echter steeds vaker. En als Roos dan gezellig meeschatert kan mijn dag helemaal niet meer stuk!
Wat een heerlijk gevoel krijg je daar als moeder van. Kriebels in mijn buik.

Vandaag weer zo'n moment, tijdens ons wandelingetje. Bo vind bloemetjes ineens erg interessant. Madeliefjes, paardebloemen, boterbloemen, etc. Als ze maar klein en kleurig zijn vind ze ze prachtig. Met haar oog voor detail ziet ze trouwens ook écht hoe verschillend die fragiele bloemetjes zijn.
Toen enkele weken geleden de eerste boven de grond kwamen, kwam ze regelmatig met een los madeliefje thuis. Zonder steeltje helaas, dus veel meer dan tussen een boek prakken kon je er niet mee...
Ik heb haar vandaag maar eens uitgelegd hoe ze het steeltje erbij moet plukken, zodat we ze thuis in een vaasje kunnen zetten. Dat was natuurlijk hoogst interessant; "Goed idee mama!" riep ze.
"Ga maar mooie bloemetjes plukken voor papa." zei ik.
"Neehee voor mama!" antwoordde ze stellig. (SMELT!!!)
Met een schattig (inmiddels halfslap) bosje bloemen in het handje, huppelde Bo vrolijk babbelend door het park. Links en rechts lentebloemen en op het paadje in het midden mijn kleine (grote) meisje met ravenzwart haar, dat een bosje bloemen voor haar mama heeft geplukt. Mijn "moedergeluk" was compleet.
Helaas had ik geen fototoestel bij me, want dit tafereeltje had ik graag vastgelegd. Maar het staat stevig in mijn geheugen gegrift, dus het is voor de eeuwigheid bewaard (zolang mijn hersens het blijven doen).
Van het prachtige trosje bloemen kon ik thuis nog wel een fotootje maken...
Mijn allereerste door mijn dochter zelfgeplukte bosje bloemen! Wat wil een moeder (zo vlak voor moederdag) nog meer?
Ik heb verder géén wensen voor mijn eerste moederdag met twee dochters (maar dat weet Ray natuurlijk lekker nog niet, HAHA).

Vandaag start ik een nieuwe blog

Deze prachtige zonnige zondag in april heb ik uitgekozen om met een nieuwe blog te beginnen.
Op mijn website www.3huis.tk houd ik al jaren een dagboek bij, maar met twee schattige kleine kindjes in huis (waarover later vast veeeeel meer) kost het me iets teveel tijd om alles steeds netjes op de juiste pagina te zetten, te uploaden, etcetera.
Ik heb de overstap naar blog lang uitgesteld, omdat het voor mij als grafisch vormgever toch wel heel "ranzig" is om in zo'n voorgebakken format te werken.
Eigenlijk voel ik me een beetje als Jamie Oliver die met kant-en-klare maaltijden gaat werken...
Maar zo'n blog is supermakkelijk dus dat kan altijd FF tussendoor.
Dus vandaag is mijn digidagboek een feit! Gefeliciteerd dat je het hebt gevonden.
Later veel meer over mij en mijn gezin.