Dankbaarheid

Zoals vele ouders (meestal moeders denk ik) ben ik al maanden van tevoren bezig om te "hamsteren" voor 5 december. Afgezien van het voordeel van de kostenspreiding levert het ook vaak een kostenbesparing op! Zo dook ik voor 1 euro bij de WIBRA in de grabbelbak een geinig setje muziekinstrumentjes op. Kermis-kwaliteit, dat wel, maar voor een schoenkadootje goed genoeg. Ik ben écht een aanhanger van de kleine frutselkadootjes in schoenen! Ze krijgen op 5 december al genoeg duur spul; schoenkadootjes moeten gewoon echt in hun schoen/laarsje passen, en daarmee basta!
Zodra de Sint in ons land aankwam, begon uiteraard het schoenzetten.
Ik moest nog wel even wennen aan de routine, want ik was hun schoentjes bijna vergeten!
SJIPS, toen ik zelf al bijna in bed lag moest ik hun schoentjes nog vullen. Snel naar zolder en rap even iets inpakken. De instrumentjes voor Bo en een verrekijker (verderkijker noemt ze het zelf) voor Roos. Die was trouwens ook 1 eurootje bij de WIBRA!
De volgende ochtend werden de kadootjes gevonden en uitgepakt. Ray fluisterde me toe dat hij het kadootje voor Bo wel erg kinderachtig vond. Bij nader inzien (gisteravond een beetje moe en haastig ingepakt) vond ik het ook wel een lullig kadootje voor een dametje van 5 jaar...
Met een schuldgevoel zag ik Bo aan komen lopen met haar trompetfluitje en tamboerijntje, wachtend op de teleurstelling in haar ogen.
Maar daar was absoluut geen sprake van! Met twinkeltjes in haar ogen liet ze me haar nieuw verworven schatten zien. "Kijk mama, die had ik gevraagd!"
Nadat ik, met een schuin oog richting Ray, de prullaria had bewonderd, voegde ze eraan toe; "Dat was vast wel een heeeel duur kado, he?" Mijn hart smolt!
Wat een heerlijk ontwapenende denkbeelden! Ik hoopte vurig dat Bo dit niet zei om mij te pleasen, maar al snel bedacht ik me dat zij niet wist dat IK verantwoordelijk was voor dat "lullige" kadootje. Bo was oprecht blij en koesterde haar instrumentjes. Roos mocht er soms ook even mee spelen, en dat gold ook andersom voor het verderkijkertje van Roos. Schattig gewoon!
Gisteravond mochten ze hun schoentjes weer zetten. Roos sprak de hoop uit dat zij misschien ook wel zo'n mooi fluitje en rammelaartje zou krijgen...
ZUCHT, lieve mensen, wat ben ik dankbaar dat ik zulke dankbare kindjes heb mogen krijgen!

Vaarwel ZOMER!

Wat een heerlijke ZONdag was het vandaag. We waren lekker braaf in de tuin aan het werk, toen Bo ineens opperde om naar het strand te gaan. Dat vonden we zo'n spontane ingeving (en bovendien een briljant plan), dat we het meteen ingewilligd hebben!
De meiden doken eerst in het zand, op zoek naar schelpjes, en renden daarna op een holletje naar de vloedlijn. Ze hadden hun laarsjes aan, dus mochten ze een stukje het water in.
Aanvankelijk heel voorzichtig schuifelden ze de zee in. Maar stukje bij beetje werd de grens verlegd, en binnen enkele minuten waren ze kletsnat tot hun knieën! Heerlijk toch? Lekker rondrennen in de vloedlijn; dat is toch alles wat een kinderhart verlangt op zo'n mooie dag? Luid gillend werden de steeds verder opkomende golven ontweken. Tis ook best spannend als je op de hielen wordt gezeten door zo'n likkende schuimgolf! Toen we naar de auto terugliepen, konden we precies horen waar de dames liepen; SOPSOPSOP. We hebben ze in hun onderbroek in de auto gezet, want hun laarsjes, sokken en broeken waren verzadigd met zand een zee.
We hopen natuurlijk op een fijne nazomer, maar het kan helaas bijna niet anders dan dat dit een van de laatste zomerse dagen was... Kijk en geniet!

Voordat je het weet zijn ze GROOT!

Gossie, wat is onze kleine "baby Roos" gegroeid...
Inmiddels is ze al bijna 1 meter groot en bijna DRIE jaar oud.
Je gooit er wat eten en drinken in en ze schieten vanzelf de lucht in!
Maar ik doelde vooral op de mentale groei van ons bijdehandje.
En dat gaat natuurlijk niet vanzelf, maar eigenlijk ook weer wel.
Ze pikken gewoon zelf de dingen op waar ze "klaar" voor zijn, en zo vindt ieder kind haar eigen tempo. Daar waar Bo vaak een duwtje nodig heeft (gaat steeds beter, hoor), moeten we Roos regelmatig afremmen!
Overigens schijnt dat heel nomaal te zijn qua verdeling van "oudste" en "jongste" kinderen, dus daarover zal ik verder niet uitwijden.
Over Roos wil ik nu wel even uitwijden (zeg maar opscheppen!).
Enkele weken geleden is ze overgestapt van ledikantje naar peuterbedje. Ze was er bijna letterlijk uitgegroeid, maar ook mentaal was ze helemaal klaar voor het schapenbedje van Bo. (Bo is rond haar 5e verjaardag overgestapt naar een superfijn volwassen bed van IKEA. Uiteraard wilde Roos meteen ook niet meer in haar trappelzak, en dat vond ik een prettig plan, want stel je voor dat ze haar bed zou uitkomen en van de trap afduikelde... brrrr....
We hadden namelijk verwacht dat onze jonge onderzoekster regelmatig uit haar bed zou komen om gezellig bij papa en mama te "buurten". Maar tot nu toe is ze er nog niet uitgekomen! Ongelooflijk! Waarschijnlijk goede invloed van Bo, die dit kunstje gelukkig ook nooit heeft ontdekt.
Afgelopen weekend was het zulk lekker weer dat we geheel spontaan opnieuw een poging hebben gedaan om Roos zonder luier te laten lopen. Ze deed het al regelmatig op de wc, dus ze was al een behoorlijk eind op weg qua zindelijkheid.
Zoals ik al zei; een NIEUWE poging, want in de meivakantie was ze er duidelijk nog niet klaar voor. Ze vond het weliswaar erg interessant om zonder luier te mogen lopen, maar na twee natte spijkerbroeken in twee uur, waarvan Roos ons nonchalant op de hoogte bracht door "Oh, ik lek." te zeggen, hielden we het voor gezien.
Maar dit weekend liep het gesmeerd! Op één mini-ongelukje na. Het is natuurlijk wel weer even aanpakken om op allerlei plekken binnen enkele minuten de dichtstbijzijnde wc te vinden. Maar zo kom je nog eens ergens! En Roos heeft het kunstje helemaal door: op de peuterspeelzaal, op de sportschool (kinderopvang), in de supermarkt, bioscoop, overal moet ze plassen.
Soms doet onze grote meid stiekem nog een klein middagdutje (niet verder vertellen hoor), en gisteren was ze ongepland in haar schapenbedje slaap gevallen terwijl ik aan het schoonmaken was.
Ze sliep dus ZONDER LUIER... oeps, als dat maar goed gaat!
Het ging dus heeeeel goed! Toen ze wakker werd moest ze meteen plassen.
En ze lag zoooo schattig te slapen, met haar kleine "luierloze" billetjes in de lucht! Dat plaatje wil ik graag met jullie delen. SMELT!

Make up!

Bo kreeg voor haar 5e verjaardag een mooi koffertje met... make up!
Natuurlijk moest dat wel even uitgeprobeerd worden.
Alles uit de kast, meid. En je bent al zo mooi zonder die verf...

ziekenboeg en stokjes

Het heeft eventjes geduurd voordat ik weer een verhaaltje kon bloggen. De reden is simpel; de 3huisjes zaten in een gezondheidsDIP!
Om een lang verhaal kort te maken zal ik hier slechts een chronologische opsomming geven van de ziekjes die ons de afgelopen weken ten deel vielen...
Roos buikgriep, San buikgriep, Bo hevig-jeukende-allergie-uitslag (overal opgezwollen pukkels; familie van waterpokken), Ray keelontsteking, Roos nog steeds buikgriep, San keelontsteking, Bo koortsig/hangerig, Roos koortsig/hangerig.
Op dit moment lijkt het weer goed te gaan met ons allemaal, alhoewel ik voor Roos nog wel op de waterpokken zit te wachten. Kortom; het was een gezellige ziekenboeg, waarbij we elkaar en onszelf af en toe behoorlijk in de weg zaten.

Zo, we hebben even lekker geklaagd, nu vrolijker dingen.
Tussen de bedrijven door hebben we intermezzo's gehad waarbij we ons best goed voelden, en op één van die dagen aten we mijn beroemde Chinese noedelsoep. Altijd een hit met die meiden van ons, en ook nog eens gezond (want die pitamientjes konden we wel gebruiken).
Ray en ik zijn altijd vervente stokjes-eters geweest. Van sushi tot Chinese fondue; met stokjes eet het gewoon veeeel lekkerder, en het is ook een leuke afwisseling.
Nu moet ik wel toegeven dat we met onze meiden wat "gewoner" zijn gaan eten - tis al een hele toer om ze netjes aan de mes-en-vork te krijgen - dus de stokjes bleven vaak in de kast liggen.
Maar voor mijn noedelsoep maak ik graag een uitzondering en Bo was natuurlijk mateloos geïnteresseerd in die dingen.
Ray wist gelukkig nog hoe je "kinder-stokjes" kunt maken (ook wel beginners-stokjes genoemd), dus Bo kon fanatiek aan de slag...
Het zag er heel erg authentiek uit, moet ik zeggen! Dit gaan we vaker doen.
Uiteraard kon Roos niet achterblijven ("ik ook" is her middle name), dus onze dametjes hebben heerlijk met hun soep zitten klooien.
Gisteren wilde Bo echter haar boterham met hagelslag ook met stokjes eten, en dat vonden wij een minder goed plan. Voorlopig beperken we het tot de noedelsoep (die we zeker één tot twee keer in de maand eten, dus er kan voldoende worden geoefend).

Het voorjaar... wij zijn er KLAAR voor!

Vol bewondering hebben mijn kleine dametjes vandaag naar een zwerm dansende mugjes staan kijken. Nu ze ons nog niet steken zijn ze nog wel lief.
Bo was meteen geïnspireerd en tekende deze frisse en zonnige lentewei met bloemen en... vier dansende mugjes (paars).
Omdat ze van overzicht en regelmaat houdt, tekent Bo de beestjes uiteraard netjes op een rijtje.

Op bezoek bij de Brandweer!

Mijn grote kleine broer Hildo "zit" bij de brandweer.
Daar valt natuurlijk altijd wel wat spannends te beleven, dus vorig weekend mochten we een kijkje nemen op de kazerne in Hoofddorp. Omdat vriendinnetje FeeFee later ook brandweer wil worden (of SUPERHELD) ging familie Borg gezellig met ons mee.
Bij binnenkomst stonden we meteen in de hal waar alle groot materieel was geparkeerd. Blusauto, duikauto, technische auto, ladderwagen, allerlei voertuigen stonden op een rij. Bo vond het eerst wel een beetje eng, dus papa zeulde met een argwanende Bo op zijn arm rond. Maar toen Hildo haar zo'n tien keer had beloofd dat de auto's echt niet AAN zouden gaan, durfde Bo zelf een beetje rond te huppelen.
De kindjes mochten in een heuse brandweerboot zitten, en er werd zelfs een heeeeeel klein rondje gereden met een bluswagen; spannend!
Niet alleen de kids hadden het naar hun zin, ook de papa's en mama's vroegen de kleren van Hildo's brandweerlijf. En bij het rondje rijden glommen de oogjes van de volwassenen minstens net zo hard als die van de kleintjes!
Vooral FeeFee lette goed op wat Hildo allemaal vertelde, en de demonstratie langs de glijstang sloeg ze met een leergierige blik gade.
De tijd vloog; voordat we het wisten was het voor de brandweermannen tijd om te gaan lunchen. We sloegen snel een bakkie koffie/chocomel naar binnen en spoedden ons naar huis.
Maar eerst zijn we nog even een lekker boterhammetje gaan eten bij de Borgjes. Het was een heel leuk dagje!
Toen Bo 's avonds in haar bedje lag namen we deze enerverende dag nog eens door.
Dat werkt altijd het beste wanneer Bo aan haar konijn (handpop) mag vertellen wat ze die dag allemaal heeft gedaan.
"En wat vond je nou het allerleukste wat je bij de brandweer hebt gezien?" vroeg ik/konijn als afsluiter. Bo dacht even goed na en met een geheimzinnige blik in haar ogen zei ze: "Er was daar een apparaat en als je op een knopje drukte viel er een bekertje naar beneden. En in dat bekertje kwam zomaar CHOCOLADEMELK terecht!"
Altijd leuk, zo'n verrassende kijk op de zaken!
Ach, nu hebben we een mooi excuus om over een jaartje nog een keer te gaan kijken, en dan ben ik benieuwd of de koffie-automaat nog steeds favoriet is bij Bo.

Wildebrasje naar de EHBO

Gezien het onbesuiste karakter van Roos zat het er wel aan te komen; een gezellig bezoekje aan de EHBO!
En ik ben bang dat het helaas ook niet de laatste keer was...

We schrijven dinsdagavond, rond half 7 's avonds. Tijd om de meiden naar bed te brengen, zodat ze er uiterlijk kwart over 7 in liggen.
Meestal werken ze lekker mee, maar je hebt van die avonden...
Roos was dubbeldwars, zeer druk en stuiterig.
Met geen mogelijkheid rustig te krijgen, dus dan maar even vijf minuten laten uitrazen, die meid.
Om aan het tandenpoetsen te ontsnappen, rende ze naar onze slaapkamer en begon wild op ons bed te springen. Als waakzame moeder roep je dan wel tien keer "Pas op dat je niet valt!", "Kijk uit voor de rand!", en meer van dat soort waarschuwingen.
Dat was deze avond (zoals meestal) tegen dovemansoren gezegd, want Roos stuiterde vrolijk verder. Op een gegeven moment vond ik het welletjes en wilde haar in de lurven grijpen.
Schaterend liet Roos zich achterover vallen op het bed... tenminste dat DACHT ze! Ik zag de bui al aankomen en probeerde haar val met een snoekduik op te vangen, maar het was te laat. Als in slow-motion zag ik haar met haar achterhoofd op de stenen vensterbank kletteren.
Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als ze er met haar nek op geklapt was. BRRRR. Maar goed, deze aktie had ook een hoog BRRR-gehalte, want met een doffe klap smakte haar koppie precies op de rand van de vensterbank.
Alsof ik het zelf voelde greep ik haar beet, terwijl zij gillend van de pijn op het bed kronkelde. Ik reageerde geschrokken maar ook onmachtig; "Waarom doe je nou nooit eens voorzichtig?".
Toen ik mijn hand van haar achterhoofd haalde zat er bloed aan. SLIK!
Nadat Roos bedaard was (en dat ging verbazingwekkend snel) bekeken we onder een sterke lamp de schade; een diepe jaap.
Getverdegetver, dat wordt een retourtje EHBO!
Opa en oma werden gebeld, want die wonen om de hoek en dan is het toch wel wat soepeler te regelen.
Bo was zich ook behoorlijk rotgeschrokken en keek verschrikt hoe we aanstalten maakten om naar het ziekenhuis te vertrekken. Dat zag Roos ook en ze presteerde het nog om haar grote zus gerust te stellen; "Bo, ik kom zo weer terug!"
Wat een wijsneus!
Mama mocht met opa naar de EHBO en papa bleef met oma thuis om Bo gerust te stellen en in bed te stoppen.
Na het inchecken bij de eerste-hulp-balie moesten we even wachten. In eerste instantie bleef Roos rustig en schijnbaar zielig op mijn schoot zitten.
Maar na vijf minuutjes vond ze het wel weer genoeg zielig gedoe en sprong ze van mijn schoot. Terwijl ze rondjes door de wachtkamer danste, dacht ik: "Ik hoop dat ik hier niet voor niks naartoe ben gekomen, want dan schaam ik me dood met zo'n vrolijk kind." Tegen iedereen die langs kwam lopen riep Roos: "Ben jij de dokter?". Ze leek er zin in te hebben! Eenmaal in de behandelkamer begon ze echter onraad te ruiken en liet ons weten dat ze er geen zin in had. "Nee schatje, mama eigenlijk ook niet!", antwoordde ik lachend met een zucht.
Gelukkig waren we niet voor niks gekomen (;D), want de arts heeft drie mooie krammen in haar koppie gezet. Zonder verdoving!!! Ze had dus écht een gat in haar kop, want ik kon het schedeltje zien! Tjee wat is die meid een BIKKEL! Tijdens het zetten van de krammen brulde ze op volle kracht terwijl ze met drie personen in bedwang werd gehouden. Maar zodra het gedaan was, werd ze weer rustig en ging verder met kletsen alsof er niks gebeurd was!
Als'ie zou bestaan zou ik god op mijn blote knieën danken dat ons wildebrasje zo'n bikkel is, want ze zal nog wel vaker "aan de beurt" komen, ben ik bang.

GEEF aan Haïti!

Voor wie het nog steeds niet heeft gedaan, maar misschien nog twijfelt om via de grote organisaties (giro 555) te storten...
Stichting Wereldkinderen
Deze organisatie kennen wij heel goed (via hen is Bo bij ons gekomen!), en alle hulp gaat rechtstreeks naar de kinderen (weeshuizen) van Haïti.
Het is in 1 minuutje gepiept!

Roos is ook groot!

Na de balletles van Bo mocht Roos natuurlijk niet achterblijven.
Onze jongste spruit mocht dit weekend de eerste keer naar judo (Bo is daar een halfjaar geleden mee gestopt, dus het was voor ons bekend terrein). Ray mocht mee - ik doe ballet en hij doet judo - en hij kwam glunderend weer thuis. "Wat een verademing!" riep hij uit.
Nu hoop ik dat Bo het niet persoonlijk heeft opgevat, maar ik vermoedde waar hij op doelde. Zo lastig als het soms was om Bo aktief op de mat te krijgen, zo makkelijk ging het nu met Roos. Ze deed mee alsof ze er al jaaaaren kwam en ze vond alles prachtig! Zelfs een koprol over een zwaard vond ze gaan probleem; dat is de juiste judo-mentaliteit, meid.
We hoeven ons nu niet af te vragen of dit een blijvertje is; wat een kanjer, en pffff, wat wordt ze groot!

Eerste balletles

Hoewel Bo het laatste halfjaar mentaal behoorlijk is gegroeid, blijft ze toch terughoudend over nieuwe dingen. Er was echter één ding waar ze maar over bleef "zeuren". Ze wilde zooooo graag op ballet.
Tegen een vriendinnetje dat ook op ballet zit zei ze vorige maand "Ik zit BIJNA op ballet!". Helaas woont dat vriendinnetje te ver weg om gezellig mee te gaan, en enig navragen in de klas leverde ook geen ballet-meisjes op. Dus hebben we zelf een balletjuf uitgezocht en ging Bo deze week helemaal "alleen" naar haar eerste balletles. Nou ja, het heet nog "kinderdans", maar het lijkt wel erg op ballet.
Ze mocht natuurlijk haar paarse balletpakje aan en liep behoorlijk zelfverzekerd naar binnen. Met grote ogen bekeek ze zichzelf in de immense spiegelwand en maakte een paar mooie poses. Mama mocht deze eerste les gezellig blijven kijken, en dat vond ze natuurlijk helemaal niet erg! De juf begon met een liedje van K3, dus dat was meteen een FEEST der herkenning.
En toen ineens... werd het haar teveel. En juist op dat moment was ik nietsvermoedend aan het filmen.
Het is een vertederend filmpje geworden.
De rest van de les heeft Bo veilig op mama's schoot gezeten, maar de laatste 5 minuten werd K3 weer opgezet en daar had Bo dan wel weer zin in. Volgende week gaan we het gewoon nog een keer proberen! Wordt vervolgd...